Szkoła Podstawowa nr 2

<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>

Dekret z lutego 1919 r. wprowadzający obowiązek szkolny spowodował, iż od roku szkolnego 1923/1924 Rada Miejska wprowadziła przymus szkolny, a to zaowocowało potrzebą wybudowania nowego obiektu. Nowo wzniesiony gmach zlokalizowano przy ul. Słowackiego 2, a jego uroczyste otwarcie odbyło się 18 listopada 1928 r. w dziesiątą rocznicę wskrzeszenia Niepodległości Polski. W nowym budynku została umieszczona Szkoła Powszechna Nr 2 znajdująca się we wspomnianym budynku pofabrycznym oraz nowo utworzona Szkoła Nr 3.

I tak zgodnie z przerwą na lata wojny, w dość trudnych warunkach lokalowych opuszczali mury „dwójki” jej kolejni wychowankowie. Krocząc w dorosłe życie nieśli ze sobą wartości przekazywane przez takie osobowości, jak: Maria Żukowska, Olga Łopacińska, Helena Kierzkowska, Maria Podwysocka i inni.

W roku szkolnym 1975/76 doszło do połączenia obydwu szkół z zachowaniem numeru „dwa".

Po kolejnej transformacji, wzmocniona kadrą pedagogiczną byłej Szkoły Nr 1 i Nr 3, trwała „dwójka” w budynku przy ul. Słowackiego do 1983 r., aby po 55 latach opuścić jej mury i przenieść się do nowo wybudowanej, pięknej, obszernej, nowoczesnej szkoły przy ul. Lotniczej 1 czyli budynku, w którym znajdowała się do się do 15 czerwca 2001 r., kiedy to została definitywnie przemianowana na Gimnazjum nr 1, zgodnie z reformą oświatową.

Placówka oświatowa, taka jak szkoła, ma zawsze do spełnienia określone zadania, które w głównych zarysach pozostawały przez pokolenia niezmienne: nauczyć i wychować człowieka mądrego, wrażliwego, otwartego. Tę niełatwą rolę mieli do spełnienia nauczyciele, a wśród nich ci, którzy trud nauczania i wychowania połączyli równocześnie z funkcją kierowniczą, prowadząc placówkę od kałamarza i pióra ze stalówką po komputery.

Kultową postacią była pierwsza kierowniczka p. Maria Żukowska, która sprawowała tę funkcję od 1921 r., a po wojnie do 1949 r. Była jednym z kilkunastu nauczycieli, którzy w naszym mieście zorganizowali i prowadzili tajne nauczanie. Jej doświadczeniem było nauczanie w okresie Polski pod zaborami, lat międzywojennych, okupacji hitlerowskiej i okresu powojennego.

Koordynatorami procesu dydaktycznego byli też nieżyjący już: Zbigniew Nowakowski, Mieczysław Kryński, Helena Chełmińska, Mieczysław Kubiak i Olga Łopacińska jako pierwszy zastępca.

Kolejni dyrektorzy to:

• Antoni Kowalczyk (1966-1975)
• Jan Pezler (1975-1976)
• Wiesława Ławniczak (1976-1991) - dyrektor z najdłuższym 15-letnim stażem
• Roman Kłopocki (1991-1998)
• Wiesława Wankiewicz (1998-2001)

Za dyrekcji Wiesławy Ławniczak szkołę przeniesiono do nowego budynku przy ul. Lotniczej . Była ona największą szkołą podstawową w mieście i liczyła 1500 uczniów, 52 oddziały i prawie 100-osobową Radę Pedagogiczną. 23 maja 1985 r. odbyły się uroczystości nadania szkole imienia Marii Konopnickiej, ufundowano sztandar i odsłonięto pomnik patrona szkoły. W uroczystości uczestniczyła żyjąca jeszcze wtedy wnuczka Marii Konopnickiej, pani Krystyna Roykiewicz. Uroczyste pożegnalne spotkanie, które odbyło się 15 czerwca 2001 r. było jednocześnie pięknym jubileuszem osiemdziesięciolecia „dwójki”, bowiem Szkoła Powszechna Nr 2, pod kierownictwem Marii Żukowskiej, została założona latem 1921 roku. Jej siedzibą był wówczas przyfabryczny budynek.

Źródło

Wiadomości Ozorkowskie nr 8 z 2001 r. w oparciu o tekst p. Wiesławy Wankiewicz

Oprac. Dorota Żerkowska