Szkoła Podstawowa nr 2

<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>

Dekret z lutego 1919 r. wprowadzają¬cy obowiązek szkolny spowodował, iż od roku szkolnego 1923/1924 Rada Miejska wprowadziła przymus szkolny, a to zaowocowało potrzebą wybudowania nowego obiektu. Nowo wzniesiony gmach zlokalizowano przy ul. Słowackiego 2, a jego uroczyste otwarcie odbyło się 18 listopada 1928 r. w dziesiątą rocznicę wskrzeszenia Niepodległości Polski. W nowym budynku została umieszczona Szkoła Powszechna Nr 2 znajdująca się we wspomnianym budynku pofabrycznym oraz nowo utworzona Szkoła Nr 3.

I tak zgodnie z przerwą na lata wojny, w dość trudnych warunkach lokalowych opuszczali mury „dwójki” jej kolejni wychowankowie. Krocząc w dorosłe życie nieśli ze sobą wartości przekazywane przez takie osobowości, jak: Maria Żukowska, Olga Łopacińska, Helena Kierzkowska, Maria Podwysocka i inni.

W roku szkolnym 1975/76 doszło do połączenia obydwu szkół z zachowaniem numeru „dwa".

Po kolejnej transformacji, wzmocniona kadrą pedagogiczną byłej Szkoły Nr 1 i Nr 3, trwała „dwójka” w budynku przy ul. Słowackiego do 1983 r., aby po 55 latach opuścić jej mury i przenieść się do nowo wybudowanej, pięknej, obszernej, nowoczesnej szkoły przy ul. Lotniczej 1 czyli budynku, w którym znajdowała się do się do 15 czerwca 2001 r., kiedy to została definitywnie przemianowana na Gimnazjum nr 1, zgodnie z reformą oświatową.

Placówka oświatowa, taka jak szkoła, ma zawsze do spełnienia określone zadania, które w głównych zarysach pozostawały przez pokolenia niezmienne: nauczyć i wychować człowieka mądrego, wrażliwego, otwartego. Tę niełatwą rolę mieli do spełnienia nauczyciele, a wśród nich ci, którzy trud nauczania i wychowania połączyli równocześnie z funkcją kierowniczą, prowadząc placówkę od kałamarza i pióra ze stalówką po komputery.

Kultową postacią była pierwsza kierowniczka p. Maria Żukowska, która sprawowała tę funkcję od 1921 r., a po wojnie do 1949 r. Była jednym z kilkunastu nauczycieli, którzy w naszym mieście zorganizowali i prowadzili tajne nauczanie. Jej doświadczeniem było nauczanie w okresie Polski pod zaborami, lat międzywojennych, okupacji hitlerowskiej i okresu powojennego.

Koordynatorami procesu dydaktycznego byli też nieżyjący już: Zbigniew Nowakowski, Mieczysław Kryński, Helena Chełmińska, Mieczysław Kubiak i Olga Łopacińska jako pierwszy zastępca.

Kolejni dyrektorzy to:

• Antoni Kowalczyk (1966-1975)
• Jan Pezler (1975-1976)
• Wiesława Ławniczak (1976-1991) - dyrektor z najdłuższym 15-letnim stażem
• Roman Kłopocki (1991-1998)
• Wiesława Wankiewicz (1998-2001)

Za dyrekcji Wiesławy Ławniczak szkołę przeniesiono do nowego budynku przy ul. Lotniczej . Była ona największą szkołą podstawową w mieście i liczyła 1500 uczniów, 52 oddziały i prawie 100-osobową Radę Pedagogiczną. 23 maja 1985 r. odbyły się uroczystości nadania szkole imienia Marii Konopnickiej, ufundowano sztandar i odsłonięto pomnik patrona szkoły. W uroczystością uczestniczyła żyjąca jeszcze wnuczka Marii Konopnickiej, pani Krystyna Roykiewicz. Uroczyste pożegnalne spotkanie, które odbyło się 15 czerwca 2001 r. było jednocześnie pięknym jubileuszem osiem¬dziesięciolecia „dwójki”, bowiem Szkoła Powszechna Nr 2, pod kierownictwem Marii Żukowskiej, została założona latem 1921 roku. Jej siedzibą był wówczas przyfabryczny budynek.

Źródło

Wiadomości Ozorkowskie nr 8 z 2001 r. w oparciu o tekst p. Wiesławy Wankiewicz

Oprac. Dorota Żerkowska