822
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m
→Biografia
W czasie pracy w Ozorkowie prowadził kursy dla analfabetów – robotników ozorkowskich zakładów przemysłowych, był wiceprezesem Komitetu Niesienia Pomocy Bezrobotnym, działał w PCK i Towarzystwie Rozbudowy Szkół Powszechnych.
16 marca 1939 r. otrzymał nominację na sędziego Sądu Okręgowego w Łodzi, jednak nie objął tego stanowiska, bowiem tydzień później, tj. 23 marca, został zmobilizowany jako oficer rezerwy Wojska Polskiego. Z 37. pułkiem piechoty z Kutna wyjechał do Wągrowca, na miejsce pobytu pułku, gdzie stacjonował on do momentu wybuchu wojny 1 września 1939 r. 18 września 1939 r., w czasie Bitwy nad Bzurą, Bronisław Diehl dostał się do niewoli niemieckiej. Do kwietnia 1945 r. przebywał w Oflagu VII A w Murnau (do wyzwolenia tego obozu przez wojska amerykańskie). W obozie prowadził kursy dla studentów prawa, aplikantów i urzędników. Ponadto Otrzymywał skromną gażę oficerską i pracował zarobkowo jako pomocnik krawca. Większość zarobionych pieniędzy przysyłał rodzinie.
8 września 1945 r. wrócił do Łowicza, gdzie wówczas u rodziny przebywała po wyprowadzce z Ozorkowa w 1944 r. jego żona z dwojgiem dzieci. Natychmiast zgłosił się do pracy w Sądzie Okręgowym w Łodzi, który w kilka lat potem zmienił nazwę na Sąd Wojewódzki dla m. Łodzi. W wydziale cywilnym tego sądu pracował do śmierci. We własnoręcznie spisanym życiorysie Bronisław Diehl podaje, że w tym okresie pracował społecznie m.in. w Związku Zawodowym Pracowników Sądownictwa oraz Polskim Związku Głuchych, gdzie był przewodniczącym Głównego Sądu Koleżeńskiego (jako ojciec głuchego od dzieciństwa syna).
