1592
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Utworzono nową stronę "<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol> ==Marciniak Jan== '''Jan Marciniak''' (ur. 05 czerwca 1913 w Ozorkowie, zm. 20 kwietni..."
<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>
==Marciniak Jan==
'''Jan Marciniak''' (ur. 05 czerwca 1913 w Ozorkowie, zm. 20 kwietnia 1988) - wieloletni pracownik O.Z.P.B „Morfeo”, żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r.
==Biografia==
Urodził się w Ozorkowie jako syn Wojciecha i Julianny z d. Steglińskiej. Ojciec był szewcem, później robotnikiem w Ozorkowskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego „Morfeo” w Ozorkowie, a matka krawcową. Ukończył przedwojenną Publiczną Szkołę Powszechną im. H. Sienkiewicza w Ozorkowie, a następnie w jednej z łódzkich szkół zawodowych zdobył zawód tokarza – ślusarza.
W latach 1934-1936 był czynnym żołnierzem 18. Pułku Piechoty w Skierniewicach<ref>18 Pułk Piechoty – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP. Stacjonował w Skierniewicach do 1939 r. W kampanii wrześniowej 1939 walczył w składzie macierzystej 26 Dywizji Piechoty (Armia „Poznań” i „Pomorze”).</ref>
Dowódcą pułku był wówczas płk piech. Franciszek Otton Matuszczak (4 VII 1935 - 21 VI 1939).
W galerii zdjęć zamieszczona została fotografia oryginalnego dyplomu dla strzelca Jana Marciniaka z 1936 r. za sukces sportowy odniesiony w dniu święta pułkowego. W wojsku zdobył dodatkowe kwalifikacje w zawodzie: mechanik samochodowy.
Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej wrócił do Ozorkowa i związał się z klubem piłkarskim „TUR” pełniąc funkcję kapitana drużyny. Po wybuchu II wojny światowej został powołany do wojska biorąc czynny udział w największym starciu zbrojnym podczas wojny obronnej 1939 r. - bitwie nad Bzurą. Z wojennej tułaczki wrócił w rodzinne strony, do Ozorkowa, pracując w okresie okupacji na stanowisku tokarza - ślusarza w Zakładach Metalowych w Łodzi. W 1943 r. ożenił się ze Stefanią Kustosik. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci: syn Mirosław i córka Bogusława. Po wojnie zaangażował się w odbudowę Ozorkowskich Zakładów Przemysłu Bawełnianego przy ul. Łęczyckiej 5/7. Początkowo pracował jako tokarz – ślusarz, także mechanik samochodowy, a następnie przez wiele lat jako zakładowy kierowca. Przez wiele lat dostarczał do zakładu główny surowiec - bawełnę, później woził pracowników i dyrektorów zakładu. Jeździł także autobusem zakładowym wożąc pracowników na wycieczki, wczasy rodzinne oraz dzieci na kolonie. Przepracował w O.Z.P.B.”Morfeo” 40 lat, skąd odszedł na emeryturę w 1985 r. Jego jedyny wnuk, Robert Lipiński, przebywa na emigracji w USA.<br/>
Jan Marciniak zmarł 20 kwietnia 1988 r. Spoczywa na Cmentarzu Nowym w Ozorkowie.
==Medale, odznaczenia i pełnione funkcje==
#Dyplom za zdobycie I miejsca w skoku w dal z okazji święta 18. Pułku Piechoty w Skierniewicach – 30. 05. 1936
#Kapitan drużyny w Klubie Piłkarskim „TUR” w Ozorkowie – 1937 – 1938
#Brązowy Medal „Walki nad Bzurą” przyznany za waleczność i odwagę przez Zarząd Wojewódzki ZBOWID w Łodzi – 03. 11. 1976
#Członek ZBoWiD, oddział w Ozorkowie – nr legitymacji 0685454
==Przypisy==
<small>''Oprac.'' '''''[[Nicińska Jadwiga|Jadwiga Nicińska]]''''' na podstawie życiorysu spisanego przez córkę, Bogusławę Lipińską.
</small>
==Marciniak Jan==
'''Jan Marciniak''' (ur. 05 czerwca 1913 w Ozorkowie, zm. 20 kwietnia 1988) - wieloletni pracownik O.Z.P.B „Morfeo”, żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r.
==Biografia==
Urodził się w Ozorkowie jako syn Wojciecha i Julianny z d. Steglińskiej. Ojciec był szewcem, później robotnikiem w Ozorkowskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego „Morfeo” w Ozorkowie, a matka krawcową. Ukończył przedwojenną Publiczną Szkołę Powszechną im. H. Sienkiewicza w Ozorkowie, a następnie w jednej z łódzkich szkół zawodowych zdobył zawód tokarza – ślusarza.
W latach 1934-1936 był czynnym żołnierzem 18. Pułku Piechoty w Skierniewicach<ref>18 Pułk Piechoty – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP. Stacjonował w Skierniewicach do 1939 r. W kampanii wrześniowej 1939 walczył w składzie macierzystej 26 Dywizji Piechoty (Armia „Poznań” i „Pomorze”).</ref>
Dowódcą pułku był wówczas płk piech. Franciszek Otton Matuszczak (4 VII 1935 - 21 VI 1939).
W galerii zdjęć zamieszczona została fotografia oryginalnego dyplomu dla strzelca Jana Marciniaka z 1936 r. za sukces sportowy odniesiony w dniu święta pułkowego. W wojsku zdobył dodatkowe kwalifikacje w zawodzie: mechanik samochodowy.
Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej wrócił do Ozorkowa i związał się z klubem piłkarskim „TUR” pełniąc funkcję kapitana drużyny. Po wybuchu II wojny światowej został powołany do wojska biorąc czynny udział w największym starciu zbrojnym podczas wojny obronnej 1939 r. - bitwie nad Bzurą. Z wojennej tułaczki wrócił w rodzinne strony, do Ozorkowa, pracując w okresie okupacji na stanowisku tokarza - ślusarza w Zakładach Metalowych w Łodzi. W 1943 r. ożenił się ze Stefanią Kustosik. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci: syn Mirosław i córka Bogusława. Po wojnie zaangażował się w odbudowę Ozorkowskich Zakładów Przemysłu Bawełnianego przy ul. Łęczyckiej 5/7. Początkowo pracował jako tokarz – ślusarz, także mechanik samochodowy, a następnie przez wiele lat jako zakładowy kierowca. Przez wiele lat dostarczał do zakładu główny surowiec - bawełnę, później woził pracowników i dyrektorów zakładu. Jeździł także autobusem zakładowym wożąc pracowników na wycieczki, wczasy rodzinne oraz dzieci na kolonie. Przepracował w O.Z.P.B.”Morfeo” 40 lat, skąd odszedł na emeryturę w 1985 r. Jego jedyny wnuk, Robert Lipiński, przebywa na emigracji w USA.<br/>
Jan Marciniak zmarł 20 kwietnia 1988 r. Spoczywa na Cmentarzu Nowym w Ozorkowie.
==Medale, odznaczenia i pełnione funkcje==
#Dyplom za zdobycie I miejsca w skoku w dal z okazji święta 18. Pułku Piechoty w Skierniewicach – 30. 05. 1936
#Kapitan drużyny w Klubie Piłkarskim „TUR” w Ozorkowie – 1937 – 1938
#Brązowy Medal „Walki nad Bzurą” przyznany za waleczność i odwagę przez Zarząd Wojewódzki ZBOWID w Łodzi – 03. 11. 1976
#Członek ZBoWiD, oddział w Ozorkowie – nr legitymacji 0685454
==Przypisy==
<small>''Oprac.'' '''''[[Nicińska Jadwiga|Jadwiga Nicińska]]''''' na podstawie życiorysu spisanego przez córkę, Bogusławę Lipińską.
</small>
