392
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m
→Biografia
We wrześniu 1939 r., po wkroczeniu Niemców do Polski, został uwięziony jako polityczny jeniec wojenny w byłej fabryce Glasera w Radogoszczu. Po dwóch miesiącach cały ten obóz, liczący 1200 więźniów (dalszych 200 osób rozstrzelano w lasach lućmierskich), został wywieziony do Krakowa, gdzie więźniów wypuszczono na wolność bez prawa powrotu do Łodzi i przyłączonych do Rzeszy ziem. Z Krakowa wyjechał do rodziny do Warszawy. W 1940 r. pracował jako doradca techniczny w nowopowstałych dwóch tkalniach produkujących tkaniny ze sztucznego jedwabiu. Do Powstania Warszawskiego mieszkał na Saskiej Kępie przy ul. Waszyngtona 1 wraz z żoną i synową, żoną Witolda (starszy syn [[Kozietulski Przemysław|Przemysław]], kapitan Wojska Polskiego, został zamordowany przez Rosjan jako jeniec wojenny w kwietniu 1940 r. w więzieniu w Twerze, młodszy Witold zmarł z trudów wojennych w 1940 r.). <br>
Po zajęciu dzielnic Warszawy: Grochowa i Pragi przez Armię Czerwoną i 3 Dywizję Piechoty I Armii Wojska Polskiego, Delegatura Ministerstwa Przemysłu utworzyła w grudniu 1944 r. biuro, gdzie przyjmowano zgłoszenia do grup operacyjnych działających na terenach zajmowanych przez wojsko. Bolesław Skarbek-Kozietulski zgłosił się tam do pracy. Jego zadanie polegało na zabezpieczaniu fabryk i innych obiektów przemysłowych położonych na prawym brzegu Wisły. Po zajęciu Warszawy przez Armię Czerwoną polecono mu przejść do miasta i zebrać informacje, w jakim stanie znajdują się tam zakłady produkcyjne. Wówczas przy Wydziale Przemysłowym zorganizowano grupy operacyjne i przyłączono go do grupy operacyjnej Łódzkołódzko-Wrocławskiej wrocławskiej pod kierunkiem inż. Henryka Goleńskiego, późniejszego wiceministra Ministerstwa Przemysłu Lekkiego. Z grupą tą udał się w dn. 26.01.1945 r. do Łodzi, gdzie brał udział w zabezpieczaniu zakładów przemysłowych, głównie przed rabunkiem dokonywanym przez wojska sowieckie, i obsadzaniu kadrowo fabryk włókienniczych w Łodzi i okolicy. <br>
Po rozwiązaniu grupy operacyjnej w dn. 15.02.1945 r. przeniesiony został do Wydziału Technicznego nowotworzonego Centralnego Zarządu Przemysłu Włókienniczego. W dn. 1.01.1946 r. przeniesiono go na stanowisko dyrektora tkalni lub dyrektora technicznego do Zjednoczonych Zakładów K. Scheiblera i L. Grohmana, przekształconych wówczas w Państwowe Zakłady Przemysłu Bawełnianego Nr 1 w Łodzi. W styczniu 1947 r. został przeniesiony do Dyrekcji Przemysłu Włókien Łykowych na stanowisko starszego inspektora (z zakazem piastowania funkcji kierowniczych za zwrócenie uwagi ministrowi Hilaremu Mincowi w czasie strajku prządek, że ministrowi rządu nie przystoi namawianie robotnic do dorabiania sobie do pensji przez kradzieże), gdzie pracował do 1 lipca 1958 r. Przez wiele lat mieszkał w Łodzi przy ul. Karolewskiej 78. <br>
