Zmiany

Dbano o kondycję zakładów, poddając je nieustannej modernizacji. Było to konieczne w obliczu ciągłych nowinek technologicznych i dokonań naukowych. Przyniosło to efekty w postaci nowych klientów. Drugą płaszczyzną, której poświęcano uwagę, były sprawy socjalne. Należy tu wymienić takie działania TSPBiT, jak uruchomienie stołówki zakładowej (1899), ambulatorium (1899) przytułku położniczego (porodówki)<ref>Akuszerką zakładową była Jadwiga Łazowska.</ref>, ochronki dla dzieci robotniczych, świetlicę dla urzędników (wyposażoną w bilard, stoliki do gry w szachy, warcaby, karty, fortepian), szkoły elementarnej dla dzieci robotników (1905). Od 1912 r. lekarzem zakładowym był dr Jan Przyborowski, jego następcą był dr Adolf Legis. W świetlicy miały miejsce próby i występy chóru zakładowego pod kierownictwem Zygmunta Sobertina, a więc kwitło także życie kulturalne. Funkcjonowała kasa zapomogowo-pożyczkowa. Urzędnicy zabezpieczali się przed wypadkami losowymi, lokując pieniądze na tzw. „funduszu A”, przeznaczonym na zapomogi losowe, i „funduszu B”, będącym składką indywidualną, którą można było podjąć po 10 latach (jeśli pracownik nie odszedł z zakładu lub na rentę). Renta wynosiła 30% płacy.

Gdy w 1932 r. zmarła [[Schlösser Natalia|Natalia Schlösser]], M. Fogel przejął w dzierżawę zakłady na Strzeblewie. Dla robotników rozpoczęły się ciężkie czasy – wszyscy dotychczasowi pracownicy otrzymali wymówienia. Drugą informacją było zamknięcie zakładów od Świąt Bożego Narodzenia do 6 stycznia 1933 r. Wywołała ona dwutygodniowy strajk w zakładach strzeblewskich i „Kotoninie”. Nie był to jedyny strajk pod rządami Fogla, bowiem nowy dyrektor budował swoją pozycję kosztem robotników. W 1937 r. doszło do strajku okupacyjnego, także spowodowanego wymówieniem. Sytuacja stała dramatyczna – zakłady otoczył kordon policji, wyłączono światło i ogrzewanie, nie dopuszczano członków rodziny. W fabryce czy poza nią – robotnicy przymierali głodem. Pomogła dopiero interwencja ks. Leona Stypułkowskiego, a dokładnie nagłośnienie sytuacji w łódzkiej prasie i list do premiera Sławoja Składowskiego. Strajk w Ozorkowie odbił się głośnym echem w stolicy. Wśród komitetu strajkującego znalazł się późniejszy burmistrz Ozorkowa, [[Grzegorczyk Jan|Jan Grzegorczyk]]. Delegat premiera, dr Wrona, doprowadził do korzystnej dla robotników ugody.