Zmiany

W młodości zaangażował się w działalność ruchu rewolucyjnego. W 1905 r. uczestniczył w strajku szkolnym i Zjeździe Młodzieży w Warszawie (jako delegat Związku Młodzieży Postępowej). Należał do PPS<ref>Polska Partia Socjalistyczna.</ref>. Działalność polityczna była powodem jego trzymiesięcznego aresztu w więzieniu w Łęczycy (1906 r.). Po jego opuszczeniu zaangażował się w pracę konspiracyjną w Organizacji Bojowej PPS, w wyniku czego władze carskie zesłały go na Syberię. Udało mu się jednak uciec w 1908 r. Następnie osiadł w Galicji, gdzie nie mogły dosięgnąć go dalsze represje ze strony Rosjan<ref>Prawdopodobnie cała rodzina Steinmasselów przeniosła się do Krakowa.</ref>.

Należał do Związku Strzeleckiego i z tego względu w 1914 r. został przydzielony do 1 Pułku Artylerii Legionów Polskich. W czasie I wojny światowej został ciężko ranny w bitwie pod Rokitną-Rarańczą (10 maja 1915 r.). Pod Bałamutówką trafił do niewoli rosyjskiej, skąd udało mu się zbiec. Internowano go jednak na terenie Danii. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski. Po kryzysie przysięgowym Legionów Polskich zamieszkał w Krakowie.

Ponownie zaangażował się w działalność społeczno-polityczną. Działał w robotniczym ruchu spółdzielczo-budowlanym. Był dyrektorem Spółdzielni Mieszkaniowej "Zdobycz robotnicza" w Krakowie<ref>Spis abonentów Państwowej Sieci Telefonicznej Okręgu Krakowskiej Dyrekcji Poczt i Telegrafów wraz z siecią P.A.S.T. w Zagłębiu Dąbrowskim według stanu z dnia 1 stycznia 1929 r.</ref>. Od 1933 r. pracował w Wodociągach Miejskich w Krakowie. W czasie II wojny światowej wstąpił do Organizacji Orła Białego. Związał się także z komórką PPS „Zwierzyniec”. Pomagał przerzucać za węgierską granicę polskich oficerów i osoby poszukiwane przez gestapo. Został jednak zadenuncjowany i aresztowany (1 czerwca 1940 r.). Osadzono go w więzieniu Montelupich w Krakowie, skąd 9 listopada 1940 r. trafił do KL Auschwitz<ref>Numer obozowy 6172.</ref>. Rodzina starała się o jego uwolnienie, lecz bez skutku. Z obozu przesłał jedynie dwa listy. Na skutek niedożywienia i ciężkiej pracy nastąpił nawrót choroby nabytej jeszcze w niewoli rosyjskiej. Zginął 13 lutego 1941 r. na terenie obozu koncentracyjnego Auschwitz. Kilka miesięcy później rodzina otrzymała urnę z jego prochami. Dołączono do niej wypaloną cegiełkę (jako dowód, że to jego prochy) oraz pokwitowanie z obozowego magazynu i dokumenty z urzędu celnego<ref>Było to rzeczą niezwykłą, bowiem prochy więźniów KL Auschwitz zsypywano w nurt rzeki, do dołów, zagłębień terenu, wykorzystywano do budowy dróg czy umacniania grobli.</ref>.