822
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Oprac<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>[[Plik:Włodzimierz_Eborowicz.png|300px|thumb|right|Zdjęcie Włodzimierza Eborowicza w dodatku ''Łódź w Ilustracji'' z 1935 r.]]'''Włodzimierz Adam Eborowicz''' (ur. 12 grudnia 1883 r. w Tomaszowie Mazowieckim, zm. ok. 6 lipca 1945 r. w Łodzi) – inżynier-chemik, przemysłowiec, dyrektor Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni, działacz społeczny i patriotyczny. Marianna Różalska
wprowadzenie treści
==Biografia==
Był synem Juliana i Joanny z d. Bieske. Ukończył Szkołę Realną w Warszawie, a następnie Politechnikę Warszawską (1903 r.) i Wyższą Szkołę Chemiczną w Miluzie (1905 r.). W 1906 r. był współzałożycielem Narodowego Związku Robotniczego, należał bowiem do łódzkiego Koła Miejskiego Towarzystwa Oświaty Narodowej. Doświadczenie zawodowe zdobywał w Austrii i Rosji: w Hard nad Jeziorem Bodeńskim (od 1908 r.), w Iwanowo-Wozniesieńsku (fabryka Kuwajewa, ok. 1913-1914), Włodzimierzu i Kostromie.
[[Plik:Jadwiga_Eborowicz.png|220px|thumb|left|Żona Jadwiga Eborowicz. ''Łódź w Ilustracji'' z 1935 r.]]
8 stycznia 1910 r.<ref>Data niepotwierdzona.</ref> zawarł związek małżeński z Jadwigą z d. Rosicką (ur. 1882), popularną w Łodzi działaczką i filantropką, z którą miał prawdopodobnie dwie córki - w 1920 r. urodziła się Helena.
Podczas I wojny światowej działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny, które funkcjonowało na terenie Cesarstwa Rosyjskiego. Po rewolucji październikowej w 1917 r. nawiązał współpracę z polskimi formacjami wojskowymi. Trafił jednak do sowieckiego więzienia. W 1920 r. związał się z Obywatelskim Komitetem Obrony Państwa i stronnictwem obywatelskim na terenie województwa łódzkiego. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Następnie został mianowany kierownikiem referatu włókienniczego Biura Surowców Ministerstwa Przemysłu i Handlu.
W latach 20. i 30. był bardzo aktywny zawodowo. Razem z Józefem Tulińskim, Konstantym Janaszem, [[Rosiński Wincenty|Wincentym Rosińskim]] i Leonem Barichowiczem był współwłaścicielem fabryki wódek "Mazowianka" w Ozorkowie, założonej w 1923 r. Jego związek z Ozorkowem to przede wszystkim pełnienie obowiązków dyrektora [[Towarzystwo Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni|Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni]]. Nie wiadomo w którym roku otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora naczelnego zakładów na Strzeblewie. Dostał mieszkanie służbowe przy ul. Łęczyckiej, naprzeciwko pałacu Schlösserów. Stanowisko oddał [[Fogel Mayer|Majerowi Foglowi]] po dramatycznym strajku robotników w 1932 r. Podczas strajków był przeciwny układom z robotnikami. Zmuszał ich do rezygnacji poprzez odcięcie wody, prądu i ogrzewania czy izolowanie od rodziny, która chciała dostarczyć pożywienie.
Pomimo rezygnacji ze stanowiska nadal należał do rady nadzorczej Towarzystwa. Ponadto, zasiadał w zarządzie Śląskiej Hurtowni Włókienniczej i Towarzystwa Akcyjnego Kaliskiej Manufaktury Pluszu i Aksamitu w Kaliszu, był dyrektorem Widzewskiej Manufaktury w Łodzi<ref>Upadłość ogłoszono w 1937 r.</ref> i udziałowcem Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego „Kotonina” w Ozorkowie. Jednocześnie był członkiem Zrzeszenia Producentów Przędzy Bawełnianej w Łodzi, Polskiego Towarzystwa Chemików-Kolorystów i sędzią handlowym przy Sądzie Okręgowym w Łodzi<ref>Na mocy decyzji Ministra Sprawiedliwości z dn. 25 września 1931 r.</ref>.
Udzielał się także społecznie. Był członkiem zarządu tymczasowego Komitetu Społecznego Radiofonizacji Kraju (1937 r.), przewodniczącym Sekcji Obrony Morskiej, prezesem Wojewódzkiego Komitetu Pomocy Dzieciom i Młodzieży oraz wiceprezesem Domu Matki i Dziecka. Pełnił obowiązki wiceprezesa Obozu Zjednoczenia Narodowego Łódź-miasto. Oprócz tego w prasie pojawiały się artykuły z dziedziny przemysłu włókienniczego jego autorstwa (m.in.: Gazeta Handlowa, Kurier Polski, Kurier Poranny, Kurier Łódzki, Republika, Przegląd Lniarski). Przed wojną mieszkał w Łodzi przy ul. Przejazd 36. Dla łodzian był "cenionym obywatelem, znanym i zasłużonym na polu przemysłowym i społecznym Łodzi"<ref>''Łódź w Ilustracji'', nr 2, Łódź 1935, s. 2.</ref>. Był człowiekiem o poglądach narodowościowych, bardzo religijnym. Wspomógł finansowo budowę kościoła na Bugaju i ufundował stojącą obok niego figurę Matki Boskiej Łaskawej.
Gdy wybuchła II wojna światowa, próbował utworzyć w Ozorkowie podziemną organizację „Służba Zwycięstwu Polski”. Wkrótce, jesienią 1939 r., został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu KL Mauthausen. Przeżył pobyt w obozie koncentracyjnym, ale podupadł na zdrowiu. Jego rodzina również stała się ofiarami represji. Żona Jadwiga i córka Helena były więźniarkami obozu KL Ravensbrück<ref>Jadwiga Eborowicz figuruje na stanie obozu z dn. 5 maja 1944 r., nr więźnia 37982. Helena Eborowicz figuruje na stanie obozu z dn. 1 września 1944 r., nr więźnia 62344.</ref>. Obie wróciły do Polski 17 grudnia 1945 r. statkiem Kastelholm. Włodzimierz zamieszkał w Łodzi, gdzie prawdopodobnie zmarł, nie doczekawszy spotkania z rodziną.
==Odznaczenia==
* Krzyż Niepodległości (1932)
* Wielka Gwiazda Śląska
==Bibliografia==
# "Dziennik Łódzki", nr 183, 1946.
# "Dziennik Łódzki", nr 26, 1931.
# "Echo", nr 144, 1936.
# Górny P. A., ''Przemysł starszy od miasta'', Ozorków 2014.
# "Ilustrowana Republika", nr 322, 1934.
# "Ilustrowana Republika", nr 130, 1937.
# "Informator chemika kolorysty", nr 24, Łódź 2014.
# ''Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania'', pod red. S. Łozy, Warszawa 1939.
# "Łódzki Dziennik Wojewódzki", nr 21, 1950.
# "Łódź w Ilustracji", nr 2, 1935.
# "Łódź w Ilustracji", nr 28, 1936.
# "Orędownik", nr 168, 1938.
# "Przemysł Chemiczny", nr 3-4, R. 16, 1932.
# ''Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu'', Warszawa 1936, 1938.
# Wolsza T., ''Towarzystwa Oświaty Narodowej (1899-1905)'', [w:] "Kwartalnik Historyczny", nr 2, R. 94, Warszawa 1987.
''<small>Oprac. '''[[Użytkownik:Marianna Różalska|Marianna Różalska]]'''</small>''
==Przypisy==
[[Kategoria:Hasła w przygotowaniu]]
