1592
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m
Wędrując dalej wzdłuż wschodniej pierzei rynku, warto zwrócić uwagę na Ten piętrowy, siedmioosiowy budynek pod nr 7 pochodzący pochodzi z drugiego ćwierćwiecza XIX w. Budynek ten posiada Posiada on sień przelotową, a na osiach skrajnych - wejścia do dawnych składów.
brak opisu edycji
[[Plik:Dom26.JPG|200px|thumb|prawo|Dom postrzygacza, ul. Wyszyńskiego 26]]
Skromny, stary budynek, znajdujący się przy ul. Wyszyńskiego pod nr 26. Pochodzi z II poł. XIX w. i reprezentuje styl klasycystyczny. Należał prawdopodobnie do postrzygacza, czyli rzemieślnika, który skracał włókna wystające nad powierzchnią wyprodukowanej surowej tkaniny.<br />
Ten siedmioosiowy, parterowy budynek z mieszkalnym poddaszem, pokryty jest stromym naczółkowym dachem.<ref>Dach dwuspadowy z dodatkowymi, niewielkimi, trójkątnymi połaciami (zwanymi naczółkami) umieszczonymi ukośnie w górnej części ścian szczytowych .</ref> Zwraca szczególną uwagę w jego środkowej części lekko wysunięty ryzalit<ref>Część budynku wystająca przed lico muru.</ref>spełniający funkcję portyku<ref>Część budynku na planie prostokąta z jednym lub kilkoma rzędami kolumn, które wspierają dach, otwarta co najmniej z jednej strony, najczęściej jedno- lub dwukondygnacyjna.</ref> z otworem drzwiowym flankowanym, tzn. otoczonym dwiema półkolumnami podtrzymującymi belkowanie, osadzonymi na niskich kwadratowych cokołach.
<br />
Dziś ten dom, nawiązujący swą architekturą do tradycyjnych dworków szlacheckich, dużo stracił w wyniku nieodpowiednich działań remontowych, jak np. dobudowanie z prawej strony jednoosiowego aneksu. Ponadto dotychczasowe dwuszczelinowe okna, dzielące je na sześć pól, zostały wymienione na dwa rodzaje różniące się konstrukcją.<br />
Stojący przy ulicy Wyszyńskiego 2 dom jest jednym z najstarszych budynków w mieście. Wzniesiony został w 1825 r. przez Karola Teodora Weila, założyciela pierwszej w mieście apteki. Weilowie byli znaną w Warszawie rodziną o tradycjach aptekarskich.
Jest to zabytek o dużych walorach architektonicznych. Osadzony na niskim cokole, ale za to pokryty wielką połacią naczółkowego dachu<ref> dach Dach dwuspadowy z dodatkowymi, niewielkimi, trójkątnymi połaciami (zwanymi naczółkami) umieszczonymi ukośnie w górnej części ścian szczytowych.</ref>, prezentuje interesującą elewację.<br/>Odmiennie niż w innych zabytkowych domach naszego miasta, ten ma lekko wysunięte ryzalityrefryzality<ref>występ Występ z lica w elewacji budynku w jego części środkowej, bocznej lub narożnej, prowadzony od fundamentów po dach, stanowiący jego organiczną część.</ref> na pięcioosiowych skrzydłach, przez co trzyosiowy środek ma nieco cofnięty. Tu znajduje się otwór drzwiowy do sieni, kiedyś na tzw. przestrzał, obecnie przebudowanej.
Należy podkreślić dobre proporcje nie tylko całej bryły, ale i detali, jak obramowania otworów okiennych profilowanymi opaskami i oryginalnym szczelinowaniem samych okien, szczególnie tych zamkniętych półkoliście w środkowej części elewacji. Wzbogaca ją doskonały gzymsowany fronton z okrągłym przeźroczem w środku. Dodatkowym elementem zdobiącym budynek jest opasujący go gzyms międzykondygnacyjny i balkon z ażurową balustradą pięknej kowalskiej roboty.<br/>
Całość budynku sprawia wrażenie rezydencji, a nie domu spełniającego funkcje mieszkalno – usługowe.<br/>
[[Plik:Stylowa-800.jpg|200px|thumb|prawo|Dom murowany, ul. Wyszyńskiego 4]]
Kamienica nr 4 z połowy XIX w. należała w okresie międzywojennym do Prusinowskich, jednej z najbogatszych rodzin żydow¬skich żydowskich Ozorkowa. Jeden z braci prowadził tu restaurację w miejscu dzisiej¬szej dzisiejszej „Stylowej", drugi był właścicielem składu drewna i zmechanizowanego zakładu stolarskiego. Interesującym elementem architektonicznym elewacji budynku jest cokół wyłożony płytami piaskowca i gzymsy.<ref>Źródło: ''Architektoniczne walory Ozorkowa'', red. Danuta Trzcińska, Ozorków 2011, s. 21. Na podstawie tekstu Stanisława Frątczaka.</ref><br/>
Obiekt jest [[Zabytki Ozorkowa|zabytkiem]] wpisanym do rejestru Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w poz. 23.
Jeden z nielicznych domów drewnianych usytuowanych w Alejach. Takich domów do okresu wojennego było o wiele więcej, zostały one jednak rozebrane przez niemieckiego okupanta ze względu na cenny materiał budowlany. A pochodził on z XIX-wiecznych borów, które otaczały Ozorków (dawne [[Samborze|Samborze]], a obecnie Nowe Miasto).
Budynek został wzniesiony w trzecim ćwierćwieczu XIX w. Ściany z grubych bali oszalowane deskami osadzone zostały na ceglanym, niskim cokole zbudowanym na planie prostokąta. Osiem otworów okiennych o biało malowanych ramach nieco rozjaśnia ciemną elewację budynku. Środkową jej oś stanowi otwór drzwiowy prowadzący do sieni na tzw. przestrzał, czyli wiodący na podwórze. Warto też zajrzeć do sieni, gdzie możemy podziwiać drewniane schody o sękatych stopniach, które służą mieszkańcom już półtora wieku.<ref>Stan na 2016 r.</ref>.
Z przykrywającej dom ogromnej połaci dwuspadowego dachu krytego papą wyrasta aż pięcioosiowa facjata zwieńczona trójkątnym szczytem z okienkiem półkoliście zamkniętym w środku. Identyczna facjata znajduje się od strony podwórza.
Ten wiekowy dom jest drugą w mieście budowlą o jeszcze starosłowiańskiej konstrukcji wieńcowej ścian stawianych z bali, na węgłach łączonych w tzw. zrąb, bez potrzeby użycia gwoździ, co widać od strony szczytowej ściany budynku.
Posesja w okresie międzywojennym była wspólną własnością kilku Żydów. Mieściła się w nim wówczas prowadzona przez Brzezińskiego razura, jak wówczas nazywano zakład fryzjerski.<ref>Źródło: Frątczak S., ''Spacer po Ozorkowie. Trasa 5: dawnymi alejami Piłsudskiego - dziś kardynała Wyszyńskiego - cd.'', W: Wiadomości Ozorkowskie 2014, nr 10, s. 10.</ref>.
Obiekt jest [[Zabytki Ozorkowa|zabytkiem]] wpisanym do rejestru Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w poz. 27.
[[Plik:JP II 7-800.jpg|200px|thumb|prawo|Dom murowany, plac Jana Pawła II nr 7]]
Układ wnętrza, podobnie jak w przypadku pozostałych kamienic w rynku, jest dwutraktowy, tzn. charakteryzujący się usytuowaniem mieszkań na jednej, zazwyczaj podłużnej osi budynku i rozświetlonym zewnętrznymi oknami.<br/>
Fasadę budynku upiększa rozczłonowanie jej płaskimi pilastrami. Ponad oknami, na wysokości stropu międzypiętrowego, elewację zdobią odcinki gzymsu. Powyżej nich biegnie ciągły profilowany gzyms. Pod dachem naczółkowym, krytym blachą, biegnie koronujący gzyms wsparty na kroksztynach.<br/>
W budynku tym mieścił się kiedyś pierwszy w Ozorkowie posterunek Policji Państwowej. Do wojny był własnością żydowskiej spółki Ajzena Cedrowskiego i Żychlińskiego. Jest to jeden z najstarszych i najokazalszych budynków miasta w stylu klasycystycznym z zachowaną bogatą ornamentyką elewacji. Jego renowacja i gustowne odmalowanie przywróciło mu pierwotny urok. <ref>Żródło: Frątczak S., ''Spacer po Ozorkowie. Trasa 6: Plac Jana Pawła II - cd.'', [W:] Wiadomości Ozorkowskie 2015, nr 15, s. 10.</ref>
Obiekt jest [[Zabytki Ozorkowa|zabytkiem]] wpisanym do rejestru Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w poz. 7.
