Zmiany

<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>

==Historia Hufca ZHP Ozorków==

Ozorkowskie harcerstwo zaczyna się na przełomie lat 1912/13 powstaniem drużyny im. hetmana Stefana Czarnieckiego, której drużynowym został Witold Antonowicz. Założycielami drużyny byli bracia Edward i Witold Pfabe, którzy o nowo powstałym ruchu skautowym dowiedzieli sie studiując w Warszawie.<br />

Opiekunami drużyny byli pracownicy administracji fabryki schlösserowskiej oraz pracownicy apteki Roberta Weill’a i Indrykego. Równocześnie powstała drużyna harcerek im. Królowej Jadwigi, której komendantką została córka organisty kościoła rzymskokatolickiego w Ozorkowie, Maria Rybkówna.<br />

Przy współpracy z Organizacją Wojskową już 11 listopada 1918 r. harcerze rozbrajali Niemców, tworzyli posterunki w mieście, rozstawili warty, a w lutym 1919 wielu z drużyny wstąpiło do wojska i szybko awansowało. W 1920 r., w czasie walk z bolszewikami, w obronie Warszawy, zginął jeden z druhów - Apolinary Geppert.<br />

Drużyny cieszą się niepodległością. Harcerze szkolą się na kursach drużynowych, uczestniczą w zlotach, m.in. z okazji Święta Trzeciego Maja, marszach, obozach. W szkołach powstają nowe drużyny: księcia Józefa Poniatowskiego oraz pierwsze drużyny Wilczków (zuchowe), których działanie opierało się na metodyce Aleksandra Kamińskiego. Działają: Wiktoria Włoszczańska, Zofia i Stefania Piekarskie. Swoją aktywność przejawiają m.in. organizując przedstawienia teatralne, zbierając tym samym fundusze na wyjazdy letnie dla biedniejszych. Ćwiczą terenoznawstwo, samarytankę, zdobywają sprawności: rymarz, hodowca królików itp. Wszystkie inicjatywy wspiera Koło Przyjaciół Harcerstwa.<br />

W 1938 r. powołane zostaje Pogotowie Harcerek, a w 1939 r. Pogotowie Harcerzy. Od 1 września 1939 r. ozorkowscy harcerze zdają egzamin wykorzystując umiejętności zdobyte w drużynach. Pierwsze dni wojny to organizowanie jedzenia i picia dla transportów wojska i ludności cywilnej. Tu sprawdziły się harcerki, m.in. dh Halina Urbaniak, a druhowie m.in. dh Tomasz Opawski wzięli udział w obronie kraju. Wielu z nich później dostało się do obozów jenieckich. Niestety, niektórzy (m.in. dh Franciszek Ksawery Kraszewski) zginęli w obozach koncentracyjnych. Nieliczni, którzy pozostali w mieście, podjęli pracę konspiracyjną wraz z ośrodkami harcerskimi w Łęczycy i Zgierzu. Zorganizowano służbę wywiadowczą.<br />

W nowych warunkach i rzeczywistości, harcerze szybko podejmują naukę i pracę dla ojczyzny. Spontanicznie powstają drużyny lub odradzają się „stare”. Organizują kursy, szkolenia, obozy, wycieczki. Wszystko to ma służyć rozwojowi własnego intelektu, sprawności fizycznej, gotowości służenia innym. Prężnie działają drużyny, a w nich druhowie: Zdzisław Skowroński, Kazimierz Jurkiewicz, Kazimierz Kot, Jerzy Chmielecki, Roman Reczek, Janina Lasecka i inni.<br />

W czasach stalinowskich harcerstwo w Polsce było i w ZMP i w Organizacji Harcerskiej Polski Ludowej (OHPL) i pod przywództwem partii. Mimo podziałów "na górze" instruktorom Hufca Ozorków w pracy z dziećmi w dalszym ciągu przede wszystkim przyświecały idee z pierwszych lat skautingu, starali się być wierni prawu i przyrzeczeniu harcerskiemu.<br />

Po burzliwym Zjeździe Łódzkim, w którym jako delegat uczestniczył druh Jerzy Chmielecki, część harcerzy zrezygnowała z pracy w drużynach. Większość jednak dalej pracuje, zgodnie z metodyką harcerską. Organizują kursy drużynowych, zastępowych, obozy stałe i wędrowne. Do ZHP wstępuje coraz więcej młodych ludzi. Kadra to uczniowie ozorkowskiego liceum, szkół zawodowych i kilkoro instruktorów pracujących, między innymi: Januariusz Łuczak, Bernard Szlosarek, Zbigniew Borowski, Edward Grzybowski, Jadwiga Czerwińska, Barbara Kazimierska, Alicja Bartczak, Anna Pałasz, Marianna Dolat, Andrzej Jędrzejczak, Marek Lewandowski i inni. <br />

W 1966 roku hufiec bierze udział w obchodach 1000-lecia Państwa Polskiego, w chorągwianych zlotach i alertach Naczelnika ZHP. W latach siedemdziesiątych prężnie działają drużyny: pożarnicze (ściśle współpracujące z miejską Strażą Pożarną) i Młodzieżowej Służby Ruchu (współpracujące z ośrodkami Ligi Obrony Kraju w Łęczycy i Ozorkowie). Rośnie znaczenie i popularność ZHP w mieście. Zmienia się rzeczywistość wokół, ale struktury ZHP i metoda wychowawcza pozostają te same.

W 1978 roku hufcową zostaje dh. Anna Pałasz. Mimo słów w Przyrzeczeniu Harcerskim: „być wiernym sprawie socjalizmu” harcerze starają się pamiętać o swoich początkach i pełnić rolę wychowawczą przez: „służbę ojczyźnie i bliźnim”, (w 1979 roku hufiec organizuje miejską zbiórkę „pomoc dla powodzian”), szanować przyrodę, uczyć się i pracować. Nieprzerwanie prowadzone są harcerskie akcje letnie.

Mimo stanu wojennego w drużynach nie brakuje zuchów i harcerzy chętnych zdobywać nowe sprawności i stopnie. Działają szczepy i drużyny w szkołach miasta i gminy Ozorków oraz w Parzęczewie. Działają Namiestnictwa, które wydają własne czasopisma metodyczne: Koszałkowe Wieści dla drużynowych zuchowych i dwumiesięcznik Watra dla drużynowych harcerskich; zuchy drużyny Pszczółka Maja z drużynową Ewą Pezler zdobywają w 1986 r tytuł Mistrzowskiej Drużyny Zuchów Chorągwi Łódzkiej.

Przy dużej pomocy władz miasta Ozorkowa, szkół i ozorkowskich zakładów pracy hufiec organizuje obozy na 200 do 350 osób w Niedźwiadach, Głęboczku oraz obozy wędrowne i zimowiska (wyjazdowe i w mieście). Rozpoczyna się wymiana międzynarodowa z pionierami z NRD. W 1984 roku hufiec realizuje program Kampania Bohater i we wrześniu, podczas trzydniowego zlotu otrzymuje imię: „Bohaterów Września 1939 roku”.<br />

Komendantkami hufca są kolejne druhny: Anna Rogalska, Halina Janczak, Lucyna Twardowska, Małgorzata Pionko. W roku 2003 grozi likwidacja hufca. Zjazd w listopadzie tegoż roku zostaje przerwany przez instruktorów na miesiąc. Następuje mobilizacja wszystkich mogących stawić się do czynnego działania.<br />

I od tego czasu tworzy się kolejny, pozytywny rozdział w dziejach hufca i miasta.<br />

* [https://www.facebook.com/HufiecZhpOzorkow/ Profil w serwisie Facebook]

==Przypisy==

[[Kategoria: Hasła w przygotowaniu]]