Zmiany

W zapisce z 4 września 1386 r. wymieniony został Wojtek z Sierpowa. Wojtek i jego bracia byli synami nieznanego z imienia łowczego łęczyckiego i zapewne po nim odziedziczyli tę wieś. Za wczesnośredniowieczną metryką osady przemawiają dane archeologiczne. Do końca XVI w. właścicielami Sierpowa byli: wdowa po Wojciechu, od 1418 r. Jałbrzyk z Modlnej, wdowa po Ściborze - Sędka, jej córka i Jana Grabskiego – Beata Burneta (od 1472 r.), jej syn Walenty Zakrzyński herbu Poraj (chorąży inowrocławski), Lampart Zakrzyński (kasztelan brzeziński), od 1576 r. Piotr Śmierzyński. W 1660 r. właścicielką wspomnianych dóbr była Lubomirska. W początkach XVI w. w Sierpowie znajdował się folwark. W latach 40. XVII w. właścicielem wsi był Jan Szymon Szczawiński herbu Prawdzic (starosta łęczycki, kasztelan, wojewoda brzeski), następnie jego córka Barbara Domicela. <br />

W drugiej poł. XVIII w. obydwie wsie znajdowały się w rękach Stokowskich herbu Jelita. Najpierw ich właścicielem był Adam Stokowski (właściciel dóbr parzęczewskich), a od 1776 r. jego syn Jan Sariusz (konfederat barski i podkomorzy łęczycki). Od 1868 r. Sierpów (folwark) wszedł w skład gminy wiejskiej Leśmierz. <br />

W 1912 r. folwark posiadał powierzchnię 544 mórg (304,64 ha)i 147 prętów (28 m²). W 1921 r. w folwarku znajdowało się 6 domów mieszkalnych, zamieszkanych przez 109 osób. We wsi było 13 domów mieszkalnych z 102 osobami. W okresie międzywojennym, do lat 70. XX w. działała w Sierpowie cegielnia. Pod koniec lat 30. XX w. produkowano w fabryce cegłę o wymiarach gotyckich (28 x 13 x 9 cm), którą wykorzystywano do remontu zamku łęczyckiego. Jej właścicielem do II wojny światowej był Niemiec Alfred Otto.<ref>''Gmina Ozorków. Historia i Współczesność'', red. Lucyna Sztompka, Ozorków 2014, s. 13, 14,19, 21, 25, 37, 48, 69-71, 384, 385.</ref>

==Przypis==

''<small>Oprac. '''Mirosława Walc'''</small>''

[[Kategoria:Hasła w przygotowaniu]]