Amoretti Zofia: Różnice pomiędzy wersjami
(Wprowadzenie treści dohasła) |
(Dodanie zdjęcia) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol> | <accesscontrol>Redakcja</accesscontrol> | ||
| + | [[Plik:Zofia Amoretti.jpg|200px|thumb|prawo|Zofia Amoretti]] | ||
'''Zofia Wanda Amoretti''' (ur. 16 czerwca 19012 r. w Warszawie, zmarła 12 stycznia 2002 r. w Miliczu), pedagog. | '''Zofia Wanda Amoretti''' (ur. 16 czerwca 19012 r. w Warszawie, zmarła 12 stycznia 2002 r. w Miliczu), pedagog. | ||
| Linia 7: | Linia 8: | ||
W czasie wojny Pani Zofia Amoretti zaopiekowała się dzieckiem kobiety osadzonej w więzieniu. Niemcy dowiedzieli się o tym, odebrali dziecko i wywieźli do Rzeszy. Po wyzwoleniu Ozorkowa w styczniu 1945 r. kobieta ta kłamliwie zadenuncjowała męża Pani Amoretti, na skutek czego został aresztowany przez NKWD i zesłany na Syberię na 11 lat.Pani Zofia Amoretti zmuszona była podjąć pracę aby utrzymać siebie i trzy córki, które doprowadziła do ukończenia studiów wyższych. | W czasie wojny Pani Zofia Amoretti zaopiekowała się dzieckiem kobiety osadzonej w więzieniu. Niemcy dowiedzieli się o tym, odebrali dziecko i wywieźli do Rzeszy. Po wyzwoleniu Ozorkowa w styczniu 1945 r. kobieta ta kłamliwie zadenuncjowała męża Pani Amoretti, na skutek czego został aresztowany przez NKWD i zesłany na Syberię na 11 lat.Pani Zofia Amoretti zmuszona była podjąć pracę aby utrzymać siebie i trzy córki, które doprowadziła do ukończenia studiów wyższych. | ||
| − | Początkowo uczyła j.francuskiego w gimnazjum mieszczącym się w budynku tzw."Metalówki“. Udzielała również prywatnych lekcji czasami do późna w nocy. W latach 1945-1968 była zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 4. Z czasem, gdy wycofano ze szkół j.francuski nauczała j. rosyjskiego aż do końca swej pracy zawodowej. Po tragicznej śmierci męża w styczniu 1990 r. przebywała u córek. Zmarła w Miliczu w setnym roku życia w ich obecności. | + | Początkowo uczyła j.francuskiego w gimnazjum mieszczącym się w budynku tzw. "Metalówki“. Udzielała również prywatnych lekcji czasami do późna w nocy. W latach 1945-1968 była zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 4. Z czasem, gdy wycofano ze szkół j.francuski nauczała j. rosyjskiego aż do końca swej pracy zawodowej. Po tragicznej śmierci męża w styczniu 1990 r. przebywała u córek. Zmarła w Miliczu w setnym roku życia w ich obecności. |
''<small>Oprac. '''[[Żerkowska Dorota|Dorota Żerkowska]]''', autoryzowała Alina Amoretti Palka</small>'' | ''<small>Oprac. '''[[Żerkowska Dorota|Dorota Żerkowska]]''', autoryzowała Alina Amoretti Palka</small>'' | ||
[[Kategoria:Hasła w przygotowaniu]] | [[Kategoria:Hasła w przygotowaniu]] | ||
Wersja z 09:55, 26 mar 2017
<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>
Zofia Wanda Amoretti (ur. 16 czerwca 19012 r. w Warszawie, zmarła 12 stycznia 2002 r. w Miliczu), pedagog.
Urodziła się jako córka Edwarda Pietrasiewicza, znanego ozorkowskiego notariusza i Zofii Emilii z d.Paciorkowskiej. Na przełomie lat 20-tych i 30-tych XX wieku studiowała literaturę francuską w Grenoble /Francja/, gdzie poznała swojego męża. Tam przyszły na świat dwie z trzech córek. W 1932 r. powróciła do Ozorkowa, gdzie pracował jako notariusz jej ojciec. Edward Pietrasiewicz oprócz działalności zawodowej-notarialnej, był człowiekiem wielkodusznym i miał marzenie aby Ozorków stał się uzdrowiskiem. Zainwestował olbrzymie jak na ówczesne czasy pieniądze w wywiercenie artezyjskiej głębinowej studni /150 m./z której trysnęła ciepła woda /24 st.C/. Chciał aby wszyscy ozorkowianie z tej wody w przyszłości korzystali, gdyby Ozorków stał się uzdrowiskiem. Podobne marzenia zrealizowano obecnie w niedalekim Uniejowie.
W czasie wojny Pani Zofia Amoretti zaopiekowała się dzieckiem kobiety osadzonej w więzieniu. Niemcy dowiedzieli się o tym, odebrali dziecko i wywieźli do Rzeszy. Po wyzwoleniu Ozorkowa w styczniu 1945 r. kobieta ta kłamliwie zadenuncjowała męża Pani Amoretti, na skutek czego został aresztowany przez NKWD i zesłany na Syberię na 11 lat.Pani Zofia Amoretti zmuszona była podjąć pracę aby utrzymać siebie i trzy córki, które doprowadziła do ukończenia studiów wyższych.
Początkowo uczyła j.francuskiego w gimnazjum mieszczącym się w budynku tzw. "Metalówki“. Udzielała również prywatnych lekcji czasami do późna w nocy. W latach 1945-1968 była zatrudniona w Szkole Podstawowej nr 4. Z czasem, gdy wycofano ze szkół j.francuski nauczała j. rosyjskiego aż do końca swej pracy zawodowej. Po tragicznej śmierci męża w styczniu 1990 r. przebywała u córek. Zmarła w Miliczu w setnym roku życia w ich obecności.
Oprac. Dorota Żerkowska, autoryzowała Alina Amoretti Palka
