Parzyce: Różnice pomiędzy wersjami
(Opublikowanie) |
|||
(Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | |||
[[Plik:Parzyce.JPG|mały|Parzyce]] | [[Plik:Parzyce.JPG|mały|Parzyce]] | ||
Wieś położona woj. łódzkim, powiecie zgierskim, gminie Ozorków. Według stanu ludności na dzień 31 grudnia 2015 r. wieś liczyła 173 mieszkańców, a areał gruntów stanowi 328,9 ha. W 1958 r. we wsi powstało Koło Gospodyń Wiejskich. | Wieś położona woj. łódzkim, powiecie zgierskim, gminie Ozorków. Według stanu ludności na dzień 31 grudnia 2015 r. wieś liczyła 173 mieszkańców, a areał gruntów stanowi 328,9 ha. W 1958 r. we wsi powstało Koło Gospodyń Wiejskich. | ||
− | W 2005 r. powstała świetlica środowiskowa - filia [[Gminnego Ośrodka Kultury w Leśmierzu]], która mieści się w budynku komunalnym [[gminy Ozorków]], dawnej siedzibie szkoły podstawowej. W budynku działa również świetlica wiejska. | + | W 2005 r. powstała świetlica środowiskowa - filia [[Gminny Ośrodek Kultury|Gminnego Ośrodka Kultury w Leśmierzu]], która mieści się w budynku komunalnym [[Gmina Ozorków|gminy Ozorków]], dawnej siedzibie szkoły podstawowej. W budynku działa również świetlica wiejska.<br /> |
W Parzycach stoi jeszcze, nieczynny od wielu lat, murowany młyn wodny z 1790 r., wzniesiony w miejscu szesnastowiecznego, drewnianego. Wieś należy do parafii św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika w Solcy Wielkiej. | W Parzycach stoi jeszcze, nieczynny od wielu lat, murowany młyn wodny z 1790 r., wzniesiony w miejscu szesnastowiecznego, drewnianego. Wieś należy do parafii św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika w Solcy Wielkiej. | ||
=Historia= | =Historia= | ||
− | Pierwsza wzmianka o wsi Parzyce | + | Pierwsza wzmianka o wsi Parzyce pochodzi z 1363 r., został w niej wymieniony dziedzic wsi, Bolesta. W podziale majątkowym przeprowadzonym w 1407 r. Piotr Tłuk otrzymał dwie wsie Ostrów i Parzyce. Należy dodać, że Parzyce jedynie w części były jego własnością. Po 1440 r., wykupiwszy działy z rąk innych współwłaścicieli, stał się posiadaczem całej wsi Parzyce. W 1489 r. właścicielką wsi była Wincencjana z Leżenic, która sprzedała m.in. wieś Parzyce królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi. |
− | W następstwie tej transakcji wieś weszła w skład dóbr monarszych. Dane pochodzące z drugiej | + | W następstwie tej transakcji wieś weszła w skład dóbr monarszych. Dane pochodzące z drugiej poł. XVI w. informują, że w Parzycach działały dwa młyny położone na rzece [[Bzura|Bzurze]]. Jeden z nich zwany był Parzycki, a drugi nosił miano Borowy. Młyn Borowy w 1564 r. był własnością Macieja Borowieckiego, który wykupił go z rąk Anny, wdowy po młynarzu Stanisławie. Najprawdopodobniej istniał tylko do schyłku XVI w. Natomiast młyn Parzycki miał od 1513 r. bardzo wielu właścicieli: Grzegorz Krupa, Maciej Lasek, Stanisław, Kosek (mieszczanin łęczycki), Prokop Lasek. Od 1820 r. dzierżawcami młyna byli: Marcin Lewandowski, Stefan Szczebrzyński, Wincenty Rakowiecki, Tomasz Lewandowski, Mordkachaliński, Stefan, Maria, Józef, Łucja i Katarzyna Lewandowscy. W 1751 r. dzierżawcą Parzyc był Józef Grabowski. W 1789 r. odnotowano, że na wsi funkcjonowała karczma dworska. W 1799 r. Parzyce stały się własnością rządu pruskiego i weszły w skład klucza Krzepocin. W 1827 r. należały do rządu Królestwa Polskiego. Liczyły wówczas 136 mieszkańców i posiadały 18 domów mieszkalnych.<br /> |
+ | Pod koniec XIX w. Parzyce nadal były własnością rządową. Składały się wówczas z wsi i osady młyńskiej. W 1912 r. właścicielem osady był August Dysselberg. W 1900 r. otworzono szkołę w Parzycach z dwuletnim programem nauczania. | ||
Budynek szkolny, do 1909 r. drewniany, zastąpiono w 1910 r. murowanym. | Budynek szkolny, do 1909 r. drewniany, zastąpiono w 1910 r. murowanym. | ||
− | Do 1939 r. do szkoły chodziły dzieci z [[Cedrowic]],[[ Muchówki]], [[Ostrowa]] i Parzyc. Przez pierwsze lata po II wojnie światowej szkoła | + | Do 1939 r. do szkoły chodziły dzieci z [[Cedrowice|Cedrowic]],[[Muchówka|Muchówki]], [[Ostrów|Ostrowa]] i Parzyc.<br /> |
+ | Przez pierwsze lata po II wojnie światowej szkoła działała nadal. Od 1954 r. do końca 1972 r. wieś Parzyce należała do Gromadzkiej Rady Narodowej w [[Leśmierz|Leśmierzu]].<ref>''Gmina Ozorków. Historia i współczesność'', red. Lucyna Sztompka, Ozorków 2014, s. 19, 21, 22, 34, 41, 69,72, 251.</ref> | ||
+ | |||
+ | ''<small>Oprac. '''Mirosława Walc'''</small>'' | ||
==Przypis== | ==Przypis== | ||
− | + | ||
− | [[Kategoria: | + | [[Kategoria:Encyklopedia]] |
+ | [[Kategoria:Miejsca]] |
Aktualna wersja na dzień 11:30, 4 mar 2016
Wieś położona woj. łódzkim, powiecie zgierskim, gminie Ozorków. Według stanu ludności na dzień 31 grudnia 2015 r. wieś liczyła 173 mieszkańców, a areał gruntów stanowi 328,9 ha. W 1958 r. we wsi powstało Koło Gospodyń Wiejskich.
W 2005 r. powstała świetlica środowiskowa - filia Gminnego Ośrodka Kultury w Leśmierzu, która mieści się w budynku komunalnym gminy Ozorków, dawnej siedzibie szkoły podstawowej. W budynku działa również świetlica wiejska.
W Parzycach stoi jeszcze, nieczynny od wielu lat, murowany młyn wodny z 1790 r., wzniesiony w miejscu szesnastowiecznego, drewnianego. Wieś należy do parafii św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika w Solcy Wielkiej.
Historia
Pierwsza wzmianka o wsi Parzyce pochodzi z 1363 r., został w niej wymieniony dziedzic wsi, Bolesta. W podziale majątkowym przeprowadzonym w 1407 r. Piotr Tłuk otrzymał dwie wsie Ostrów i Parzyce. Należy dodać, że Parzyce jedynie w części były jego własnością. Po 1440 r., wykupiwszy działy z rąk innych współwłaścicieli, stał się posiadaczem całej wsi Parzyce. W 1489 r. właścicielką wsi była Wincencjana z Leżenic, która sprzedała m.in. wieś Parzyce królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi.
W następstwie tej transakcji wieś weszła w skład dóbr monarszych. Dane pochodzące z drugiej poł. XVI w. informują, że w Parzycach działały dwa młyny położone na rzece Bzurze. Jeden z nich zwany był Parzycki, a drugi nosił miano Borowy. Młyn Borowy w 1564 r. był własnością Macieja Borowieckiego, który wykupił go z rąk Anny, wdowy po młynarzu Stanisławie. Najprawdopodobniej istniał tylko do schyłku XVI w. Natomiast młyn Parzycki miał od 1513 r. bardzo wielu właścicieli: Grzegorz Krupa, Maciej Lasek, Stanisław, Kosek (mieszczanin łęczycki), Prokop Lasek. Od 1820 r. dzierżawcami młyna byli: Marcin Lewandowski, Stefan Szczebrzyński, Wincenty Rakowiecki, Tomasz Lewandowski, Mordkachaliński, Stefan, Maria, Józef, Łucja i Katarzyna Lewandowscy. W 1751 r. dzierżawcą Parzyc był Józef Grabowski. W 1789 r. odnotowano, że na wsi funkcjonowała karczma dworska. W 1799 r. Parzyce stały się własnością rządu pruskiego i weszły w skład klucza Krzepocin. W 1827 r. należały do rządu Królestwa Polskiego. Liczyły wówczas 136 mieszkańców i posiadały 18 domów mieszkalnych.
Pod koniec XIX w. Parzyce nadal były własnością rządową. Składały się wówczas z wsi i osady młyńskiej. W 1912 r. właścicielem osady był August Dysselberg. W 1900 r. otworzono szkołę w Parzycach z dwuletnim programem nauczania.
Budynek szkolny, do 1909 r. drewniany, zastąpiono w 1910 r. murowanym.
Do 1939 r. do szkoły chodziły dzieci z Cedrowic,Muchówki, Ostrowa i Parzyc.
Przez pierwsze lata po II wojnie światowej szkoła działała nadal. Od 1954 r. do końca 1972 r. wieś Parzyce należała do Gromadzkiej Rady Narodowej w Leśmierzu.[1]
Oprac. Mirosława Walc
Przypis
- ↑ Gmina Ozorków. Historia i współczesność, red. Lucyna Sztompka, Ozorków 2014, s. 19, 21, 22, 34, 41, 69,72, 251.