Zmiany

==Dom drewniany, ul. Wyszyńskiego 20==

[[Plik:Wysz20.JPG|200px|thumb|prawo|Dom drewniany, ul. Wyszyńskiego 20]]

Jeden z nielicznych domów drewnianych usytuowanych w Alejach. Takich domów do okresu wojennego było o wiele więcej, zostały one jednak rozebrane przez niemieckiego okupanta ze względu na cenny materiał budowlany. A pochodził on z XIX-wiecznych borów, które otaczały Ozorków (dawne [[Samborze|Samborze]], a obecnie Nowe Miasto).

Budynek został wzniesiony w trzecim ćwierćwieczu XIX w. Ściany z grubych bali oszalowane deskami osadzone zostały na ceglanym, niskim cokole zbudowanym na planie prostokąta. Osiem otworów okiennych o biało malowanych ramach nieco rozjaśnia ciemną elewację budynku. Środkową jej oś stanowi otwór drzwiowy prowadzący do sieni na tzw. przestrzał, czyli wiodący na podwórze. Warto też zajrzeć do sieni, gdzie możemy podziwiać drewniane schody o sękatych stopniach, które służą mieszkańcom już półtora wieku<ref>Stan na 2016 r.</ref>.

==Domy murowane, ul. Wyszyńskiego 25, 27, 29 i 31==

Za budynkiem o nazwie „Fiolet” w kierunku centrum miasta stoi rząd czterech siedmioosiowych, murowanych kamienic dwukondygnacyjnych, przeznaczonych na cele mieszkalne na piętrze i handlowo-usługowe na parterze, o czym świadczą choćby bramy wjazdowe na podwórza w centralnych osiach. Są to budynki pochodzące z końca XIX w.

W porównaniu do innych w tej szeregowej zabudowie ciekawie przedstawia się odremontowany budynek pod numerem 29, mieszczący obecnie dwa sklepy a także dający miejsca noclegowe.<ref>Stan na rok 2016</ref><br/>

Smutny i odstraszający wygląd przedstawia sobą opuszczony budynek pod numerem 27, stwarzający wrażenie wymarłego i skazanego na rozbiórkę. W niej, a najprawdopodobniej stojącej do dziś w podwórzu po prawej stronie oficynie, przyszedł w 1911 r. na świat, w żydowskiej rodzinie ubogiego kupca tkanin łokciowych, [[Reshevsky Samuel|Samuela Rzeszewskiego]], niezwykle utalentowany szachista.

Podwórze z tej posesji można uznać za typowe dla kamienic tej części alei.

Niedogodnością dla użytkowników tych podwórzy do okresu II wojny światowej była płynąca równolegle do alei rzeka Bzura, z wówczas nieobwałowanymi brzegami i opadającym ku niej terenem, który nader często był podtapiany, a nie¬rzadko, przy wysokich stanach wody, zalewany.

Problem z kapryśną [[Bzura|Bzurą]] rozwiązywano wówczas w prosty sposób. Budynki czy szopy znajdujące się w strefie powodziowego zagrożenia budowano po prostu na palach, tak jak tubylcy budują chaty na wybrzeżach wysp dalekiej Polinezji. Dopiero zbudowanie umocnień na rzece rozwiązało ten problem.<ref>Źródło: Frątczak S., Spacer po Ozorkowie. Trasa 5: dawnymi alejami Piłsudskiego - dziś kardynała Wyszyńskiego - cd., W: Wiadomości Ozorkowskie 2014, nr 17, s. 10.</ref> <br/>