Wiatraki: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "Kategoria:Hasła w przygotowaniu") |
m (Korekta) |
||
(Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | [[Kategoria: | + | '''Wiatraki''' - rejon miasta z najwyższym wzniesieniem w granicach Ozorkowa (154,6 m n.p.m.), obejmujący część ulicy Średniej wraz z przyległymi ulicami: Partyzantów, Poprzeczną, Górną, Piaskową, Krasickiego, Różaną, Łączną, aż po Polną, Wiatraczną, Dębową, Liściastą, Świerkową, Zagajnikową i część Zgierskiej. Nazwa pochodzi od stojących dwóch wiatraków na wzniesieniu. |
+ | |||
+ | ==Warunki naturalne== | ||
+ | Wzniesienie to zbudowane jest z glin morenowych i piasków fluwioglacjalnych, powstałe w okresie ostatniej epoki lodowcowej. Teren do I poł. XIX w. zalesiony, następnie wykarczowany z przeznaczeniem pod gospodarstwa rolne. Po II wojnie światowej nastąpiła rozbudowa budownictwa jednorodzinnego. | ||
+ | |||
+ | ==Przeszłość== | ||
+ | W XIX w. powstały na wzniesieniu dwa wiatraki. Mniejszy znajdował się przy obecnej ulicy Wiatracznej i został rozebrany na początku lat 20-tych XX w. Drugi, duży wiatrak, ulokowany był nad zboczem wzniesienia bliżej ulicy Średniej. Pierwszym właścicielem była rodzina Szylingów, która odsprzedała wiatrak w l. 30. XX w. Wawrzyńcowi Cieślakowi. Wiatrak ten został przez niego wydzierżawiony braciom Józefowi i Germanowi Karpińskim. Obok wiatraka znajdował się mały drewniany dom młynarza. W czasie II wojny światowej część wzgórza wiatracznego w l. 1941-1942 wchodziła w skład getta żydowskiego. W tym okresie sam wiatrak nie wchodził w granice getta. Był on rozbierany stopniowo w l. 40. i 50. XX w. Ostatecznie fundamenty, jak i część wzniesienia, zostały przetransportowane i wykorzystane jako podkład pod budowę obwodnicy Ozorkowa. Obecnie w tym miejscu znajduje się niedokończony budynek TBS. Ze wzgórza wiatracznego rozciąga się widok na panoramę Ozorkowa. | ||
+ | |||
+ | <gallery> | ||
+ | Wiatrak1.jpg|Widok na wiatrak od strony ul. Zgierskiej, l. 30. XX w. | ||
+ | WiatrakOz.jpg|Widok na wiatrak, autor Johan Engel, l. 40. XX w. | ||
+ | WidokOz.jpg|Panorama Ozorkowa ze wzniesienia wiatracznego | ||
+ | |||
+ | </gallery> | ||
+ | |||
+ | ''<small>Oprac. '''Szymon Bajor'''</small>'' | ||
+ | |||
+ | [[Kategoria:Encyklopedia]] | ||
+ | [[Kategoria:Środowisko i przyroda]] | ||
+ | [[Kategoria:Miejsca]] |
Aktualna wersja na dzień 12:03, 20 lut 2016
Wiatraki - rejon miasta z najwyższym wzniesieniem w granicach Ozorkowa (154,6 m n.p.m.), obejmujący część ulicy Średniej wraz z przyległymi ulicami: Partyzantów, Poprzeczną, Górną, Piaskową, Krasickiego, Różaną, Łączną, aż po Polną, Wiatraczną, Dębową, Liściastą, Świerkową, Zagajnikową i część Zgierskiej. Nazwa pochodzi od stojących dwóch wiatraków na wzniesieniu.
Warunki naturalne
Wzniesienie to zbudowane jest z glin morenowych i piasków fluwioglacjalnych, powstałe w okresie ostatniej epoki lodowcowej. Teren do I poł. XIX w. zalesiony, następnie wykarczowany z przeznaczeniem pod gospodarstwa rolne. Po II wojnie światowej nastąpiła rozbudowa budownictwa jednorodzinnego.
Przeszłość
W XIX w. powstały na wzniesieniu dwa wiatraki. Mniejszy znajdował się przy obecnej ulicy Wiatracznej i został rozebrany na początku lat 20-tych XX w. Drugi, duży wiatrak, ulokowany był nad zboczem wzniesienia bliżej ulicy Średniej. Pierwszym właścicielem była rodzina Szylingów, która odsprzedała wiatrak w l. 30. XX w. Wawrzyńcowi Cieślakowi. Wiatrak ten został przez niego wydzierżawiony braciom Józefowi i Germanowi Karpińskim. Obok wiatraka znajdował się mały drewniany dom młynarza. W czasie II wojny światowej część wzgórza wiatracznego w l. 1941-1942 wchodziła w skład getta żydowskiego. W tym okresie sam wiatrak nie wchodził w granice getta. Był on rozbierany stopniowo w l. 40. i 50. XX w. Ostatecznie fundamenty, jak i część wzniesienia, zostały przetransportowane i wykorzystane jako podkład pod budowę obwodnicy Ozorkowa. Obecnie w tym miejscu znajduje się niedokończony budynek TBS. Ze wzgórza wiatracznego rozciąga się widok na panoramę Ozorkowa.
Oprac. Szymon Bajor