Zmiany

*Wilhelm Werner w obecności świadków obowiązuje zobowiązał się niniejszym objąć farbiarnię w mieście tutejszym Zgierzu , założoną przez p. farbiarza Saengera, farbiarza założoną, lecz nieukończoną i opuszczoną.*Wystawiony budynek Budynek farbiarni i stajnie z objętymi placami przy ulicy Zegrzanki pod nr 137,138,139,140, położonymi staje stały się własnością p. Wernera, farbiarza wraz z należącymi do nich zagrodami.*P. Werner przyrzeka i obowiązuje się założenie całej farbiarni najdokładniej uskutecznić.*Zastrzega się wyraźnieZastrzeżono, iż nie wolno będzie p. Wernerowi pod żadnym pozorem po urządzeniu farbiarni w Zgierzu brać sukna ze Zgierza do farbiarni w Ozorkowie.*Ponieważ p. Werner sam nie może mógł zamieszkać w Zgierzu zobowiązuje , zobowiązał się usadzić tam swego majstra.*P. Werner wchodząc w osadę farbiarni zgierskiej nabył zarazem wszelkie dobrodziejstwa przez, rząd nadane. (Najważniejszym przywilejem był przyznany Zapewniono Wernerowi monopol na farbowanie przędzy i tkanin w Zgierzu. Miał zapewnione, że w ciągu dziesięciu przez 10 lat nie wolno nikomu w osadzie Zgierz ani obok osady żadnej farbiarni zakładać).*Gdyby p. Werner miał zamiar zakład Sprzedaż farbiarni komu innemu odsprzedać, to wprzód konsens od wymagała zgody rządu uzyskać powinien.*Umowa powyższa nie tylko jest obowiązująca p. Wernera ale i jego sukcesorów w całej rozciągłości.

Wilhelm Werner wywiązał się z wszystkich zobowiązań zawartych w umowie, prowadząc wzorowo farbiarnię w Zgierzu. Prawdopodobnie po śmierci męża wdowa Matylda Werner oddała zgierską farbiarnię, którą przejął majster pozostawiony majstrowi pozostawionemu przez Wilhelma.

W 1840 r. rozpoczęto budowę kościoła ewangelicko-augsburskiego w Ozorkowie. Projekt wraz z kosztorysem wykonał ówczesny architekt Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu – Piotr Erydrych. Jednakże koszt budowy kościoła znacznie przekraczał możliwości finansowe ozorkowskiej parafii. Dalsza budowa kościoła stanęła pod znakiem zapytania. Wtedy też z pomocą finansową pospieszył Wilhelm Werner i już w pojedynkę kontynuował budowę świątyni, najbardziej okazałej budowli sakralnej wzniesionej w I poł. XIX w. w Centralnej centralnej Polsce. Niestety główny fundator kościoła nie doczekał pierwszej mszy świętej, która odbyła się kilka miesięcy po jego śmierci, 9 października 1842 r. Wdzięczni parafianie ufundowali mu tablicę, która została wmurowana w ścianę kościoła.