Zmiany

'''Ignacy Dominik Kajetan Starzyński'''<ref>W. Puś, Ignacy Starzyński [w:] A. Romanowski (red), Polski Słownik Biograficzny, Tom XLII, Warszawa-Kraków 2003, 2004, s. 459.</ref> h. Ślepowron<ref>K. Niesiecki, Herbarz Pol­ski, tom VIII, Lipsk 1841.</ref> (ur. 1776 1773 r. w Psarach, parafia Domaniew, zm. ok11. 1850 06.1846 r. w Solcy WielkiejBrużyczce, powiat zgierski, pochowany w krypcie Kościoła pw. św. Józefa w Ozorkowie<ref>Gazeta Codzienna Warszawa nr 173 z dn,. 5.07.1846 r.</ref>) - właściciel wsi/osady sukienniczej/miasta Ozorkowa (do 1833 r.), właściciel dóbr ziemskich - folwarków: [[Strzeblew|Strzeblew]], [[Solca Wielka|Solca Wielka]], [[Konstancja|Konstancja]], wsi: Samborz[[Samborze|Samborze]], [[Bugaj|Bugaj]], Gębice; wójt; w latach 1815-1830 sędzia powiatu zgierskiego; w okresie powstania listopadowego poseł na sejm Królestwa Polskiego.

Urodził się w średniozamożnej rodzinie szlacheckiej, jako syn Wincentego Starzyńskiego i Teofili Starzyńskiej ze Szczawińskich. W 1788 rPod koniec XVIII w. otrzymał po ojcu kilka wsi, wchodzących w skład dóbr Strzeblew, w tym Ozorków. Ignacy Starzyński, chcąc podnieść dochody z posiadanych dóbr, postanowił założyć w Ozorkowie osadę przemysłową nastawioną na produkcję sukna. Zainwestował niewielkie środki w regulację rzeki [[Bzura|Bzury]]. Wykonanie projektu urbanistycznego nowej osady zlecił geometrze, Augustowi Wilhelmowi Dornsteinowi. W 1807 r. sprowadził z Dąbia 19 sukienników, stwarzając im dogodne warunki osadnicze. W tym samym roku została spisana umowa między osadnikami a właścicielem ziemskim (znowelizowana w 1811 r.). W 1811 r. Ignacy Starzyński sprowadził wykwalifikowanego farbiarza – Samuela Wegnera, a w 1821 r. – [[Schlösser Friedrich Mathias|Friedricha ]] i Heinricha Schlösserów. Pochodzący z Akwizgranu sukiennicy założyli w Ozorkowie pierwszą w regionie, dużą i nowoczesną fabrykę włókienniczą.

Po upadku powstania listopadowego, na skutek wyniszczających przemysł sukienniczy rosyjskich barier celnych, Starzyński popadł w kłopoty finansowe. W 1833 r. sprzedał Ozorków [[Łubieński Feliks|Feliksowi Łubieńskiemu]]<ref>Minister sprawiedliwości w okresie Księstwa Warszawskiego. </ref>. Wówczas przeniósł się do folwarku Bróżyczki w Solcy Wielkiejpowiecie zgierskim, w której gdzie spędził resztę życia.

* 1820 - kawaler Orderu Świętego Stanisława2-giej klasy z gwiazdą