2266
edycji
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
brak opisu edycji
Urodził się w rodzinie chłopskiej jako najstarsze dziecko z czwórki rodzeństwa, małżeństwa Mateusza Burzyńskiego i Franciszki z d. Szymańskiej w Chruślinie, wsi leżącej przy drodze z Piątku do Łowicza. Uczęszczał do czteroletniej szkoły wiejskiej, a potem do Gimnazjum w Łowiczu.
==Droga kapłańska==
Po studiach w Seminarium Duchownym otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze łódzkiej z rąk pierwszego ordynariusza diecezji bp. Wincentego Tymienieckiego dnia 30 sierpnia 1931 r. Pracę jako wikariusz rozpoczął w parafii św. Jacka w Piotrkowie Trybunalskim. Po kilku miesiącach został przeniesiony do parafii Srock. Następnie pracował w Wolborzu, Kurowicach, Strońsku, w Pabianicach i w parafii Drużbice.<br> Po 3 latach studiów na Wydziale Teologii Uniwersytetu Warszawskiego ks. Jan Burzyński w 1937 r. otrzymał stopień magistra teologii. Do 1940 r. pełnił funkcję prefekta w parafii św. Antoniego w Tomaszowie Mazowieckim. Lata okupacji hitlerowskiej przeżył jako kapelan w Uwielicach, w diecezji warszawskiej. <br>
Podczas powstania warszawskiego stracił swego młodszego brata, Tadeusza - kapłana, zmarłego w opinii świętości. Z pewnością śmierć Tadeusza Burzyńskiego w pierwszych godzinach Powstania Warszawskiego 1 sierpnia 1944 r. miała wpływ na duchową postawę wobec świata i rzeczywistości a także głęboką pokorę wobec woli Najwyższego, jak każdy głęboko wierzący katolik.
Po wojnie został prefektem gimnazjów Miklaszewskiej i Pętkorskiej w Łodzi, kapelanem Sióstr na Stokach, oraz moderatorem Sodalicji Młodzieży Żeńskiej. <br>
W 1950 r. otrzymał nominację na spowiednika w Wyższym Seminarium Duchownym oraz objął jako administrator parafię Matki Bożej Różańcowej na Stokach w Łodzi. Po półrocznej administracji został tam wikariuszem. W latach 1952-1953 pełnił rolę kierownika duchowego Niższego Seminarium Duchownego w Łodzi.<br>
W 1952 r. otrzymał nominację Obrońcy Węzła Małżeńskiego i Święceń Kapłańskich przy Sądzie Biskupim w Łodzi. Pełnił tę funkcję do 1979 r.
W latach 1952-1969 pracował jako wikariusz w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Łodzi. W tym czasie był też członkiem Referatu Szkolnego, a w 1963 r. został mianowany tajnym Szambelanem Ojca Świętego Pawła VI, otrzymując godność prałata .
W kwietniu 1969 r. objął funkcję kapelana Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego w Ozorkowie na Bugaju, gdzie pracował aż do śmierci.
W latach 1972-1979 pełnił funkcję Diecezjalnego Ojca Duchownego. W latach 1979-1992 był Promotorem Sprawiedliwości Sądu Biskupiego w Łodzi. Przez 31 lat był ojcem duchownym dekanatu ozorkowskiego. <br>
Zmarł 20 czerwca 2003 r., w piątek po święcie Bożego Ciała w szpitalu „Boruta” w Zgierzu, opatrzony wcześniej sakramentami świętymi.
Spoczął na Cmentarzu Nowym w Ozorkowie obok innych księży ozorkowskich.
