Solca Mała: Różnice pomiędzy wersjami
m (→Historia) |
(Opublikowanie) |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | |||
[[Plik:Solca Mała.JPG|mały|Solca Mała]] | [[Plik:Solca Mała.JPG|mały|Solca Mała]] | ||
[[Plik:Solca Mała. Wioska idiańska.jpg|mały|Solca Mała.Wioska idiańska]] | [[Plik:Solca Mała. Wioska idiańska.jpg|mały|Solca Mała.Wioska idiańska]] | ||
Linia 7: | Linia 6: | ||
W 1355 r. Florian z Mokrska, prepozyt łęczycki, sprzedał sołectwo we wsi Solca Mała lokowanej na prawie niemieckim Tomaszowi, mieszczaninowi łęczyckiemu. W połowie XV w. sołtysem osady był szlachcic Dobek, następnie Maciej z Baruchowa, kleryk diecezji włocławskiej , od 1471 r. Jan Wydźga, od 1516 r. Maciej i Wawrzyniec. | W 1355 r. Florian z Mokrska, prepozyt łęczycki, sprzedał sołectwo we wsi Solca Mała lokowanej na prawie niemieckim Tomaszowi, mieszczaninowi łęczyckiemu. W połowie XV w. sołtysem osady był szlachcic Dobek, następnie Maciej z Baruchowa, kleryk diecezji włocławskiej , od 1471 r. Jan Wydźga, od 1516 r. Maciej i Wawrzyniec. | ||
W 1555 r. szlachcianka Elżbieta, wdowa po Janie Proboszczewskim, zamężna ponownie z Andrzejem Kozubowskim, przedłożyła w sądzie grodzkim łęczyckim przywileje sołectwa w Solcy Małej. Przed 1576 r. sołectwo w Solcy Małej zostało zlikwidowane. | W 1555 r. szlachcianka Elżbieta, wdowa po Janie Proboszczewskim, zamężna ponownie z Andrzejem Kozubowskim, przedłożyła w sądzie grodzkim łęczyckim przywileje sołectwa w Solcy Małej. Przed 1576 r. sołectwo w Solcy Małej zostało zlikwidowane. | ||
− | Dane pochodzące z 1775 r. i 1790 r. zawierają informację, że największa liczba domów w porównaniu z innymi wsiami występowała w Solcy Małej – 28 (w tym 2 dworskie). W 1799 r. Solca Mała ( kolonia i folwark) przeszła na własność rządu pruskiego, natomiast w 1827 r. należała do rządu Królestwa Polskiego. W 1837 r. folwark wszedł w skład majoratu rządowego Tkaczew. W XIX w. Solca Wielka i Dębowice była osadą Solcy Małej. W 1874 r. odnotowano w osadzie cmentarz, który 3 lata później otoczono murem. Od 1907 r. do 1935 r. właścicielem folwarku był Stanisław Walewski, a po jego śmierci majątkiem zarządzała żona Janina Podbielska. Od 1954 r. do 1973 r. Solca Mała należała do Gromadzkiej Rady Narodowej w Solcy Wielkiej.<ref>Gmina Ozorków. Historia i Współczesność, red. Lucyna Sztompka, Ozorków 2014, s.20, 29, 40, 55.</ref> | + | Dane pochodzące z 1775 r. i 1790 r. zawierają informację, że największa liczba domów w porównaniu z innymi wsiami występowała w Solcy Małej – 28 (w tym 2 dworskie). W 1799 r. Solca Mała ( kolonia i folwark) przeszła na własność rządu pruskiego, natomiast w 1827 r. należała do rządu Królestwa Polskiego. W 1837 r. folwark wszedł w skład majoratu rządowego Tkaczew. W XIX w. Solca Wielka i Dębowice była osadą Solcy Małej. W 1874 r. odnotowano w osadzie cmentarz, który 3 lata później otoczono murem. Od 1907 r. do 1935 r. właścicielem folwarku był Stanisław Walewski, a po jego śmierci majątkiem zarządzała żona Janina Podbielska. Od 1954 r. do 1973 r. Solca Mała należała do Gromadzkiej Rady Narodowej w Solcy Wielkiej.<ref>''Gmina Ozorków. Historia i Współczesność'', red. Lucyna Sztompka, Ozorków 2014, s.20, 29, 40, 55.</ref> |
+ | |||
+ | ''<small>Oprac. '''Mirosława Walc'''</small>'' | ||
==Przypis== | ==Przypis== | ||
− | + | ||
− | [[Kategoria: | + | [[Kategoria:Encyklopedia]] |
+ | [[Kategoria:Miejsca]] |
Aktualna wersja na dzień 22:02, 17 mar 2016
Wieś położona woj. łódzkim, powiecie zgierskim, gminie Ozorków. Według stanu ludności na dzień 31 grudnia 2015 r. wieś liczyła 210 mieszkańców. Areał gruntów wynosi 369,9 ha. W 1962 r. w Solcy Małej powstało Koło Gospodyń Wiejskich. W 2003 r. na wsi utworzono prywatna wioskę indiańską „Tatanka”, w której znajduje się jedyna w Polsce indiańska ziemnianka ( ponad 100 m²), wzorowana na domostwach Indian Hidatsa, Mandan, i Pawnee. Zorganizowane w niej muzeum posiada jedną z największych kolekcji replik indiańskiego rękodzieła. W wiosce znajdują się również: mini zoo ze zwierzętami z Ameryki Północnej, kilkanaście tipi, sauna indiańska, cmentarzyk i travois. Solca Mała należy do parafii św. Wawrzyńca Diakona i Męczennika w Solcy Wielkiej.
Historia
Solca wystąpiła w materiale źródłowym po raz pierwszy w dokumencie z 31 października 1355 r. Wieś wchodziła w skład dóbr należących do prepozytury łęczyckiej, a zatem identyfikować ją należy z Solcą Małą. W literaturze historycznej przyjmuje się, że Solca Mała należała do wsi dziesięcinnych kolegiaty łęczyckiej w 2. połowie XII w. Zalicza się ją także do osad wchodzących w skład uposażenia opactwa NMP na „grodzie łęczyckim”. W 1355 r. Florian z Mokrska, prepozyt łęczycki, sprzedał sołectwo we wsi Solca Mała lokowanej na prawie niemieckim Tomaszowi, mieszczaninowi łęczyckiemu. W połowie XV w. sołtysem osady był szlachcic Dobek, następnie Maciej z Baruchowa, kleryk diecezji włocławskiej , od 1471 r. Jan Wydźga, od 1516 r. Maciej i Wawrzyniec. W 1555 r. szlachcianka Elżbieta, wdowa po Janie Proboszczewskim, zamężna ponownie z Andrzejem Kozubowskim, przedłożyła w sądzie grodzkim łęczyckim przywileje sołectwa w Solcy Małej. Przed 1576 r. sołectwo w Solcy Małej zostało zlikwidowane. Dane pochodzące z 1775 r. i 1790 r. zawierają informację, że największa liczba domów w porównaniu z innymi wsiami występowała w Solcy Małej – 28 (w tym 2 dworskie). W 1799 r. Solca Mała ( kolonia i folwark) przeszła na własność rządu pruskiego, natomiast w 1827 r. należała do rządu Królestwa Polskiego. W 1837 r. folwark wszedł w skład majoratu rządowego Tkaczew. W XIX w. Solca Wielka i Dębowice była osadą Solcy Małej. W 1874 r. odnotowano w osadzie cmentarz, który 3 lata później otoczono murem. Od 1907 r. do 1935 r. właścicielem folwarku był Stanisław Walewski, a po jego śmierci majątkiem zarządzała żona Janina Podbielska. Od 1954 r. do 1973 r. Solca Mała należała do Gromadzkiej Rady Narodowej w Solcy Wielkiej.[1]
Oprac. Mirosława Walc
Przypis
- ↑ Gmina Ozorków. Historia i Współczesność, red. Lucyna Sztompka, Ozorków 2014, s.20, 29, 40, 55.