Zmiany

'''Henrietta Wilhelmina Schlösser''' (ur. 10 maja 1803 r., zm. 6 grudnia 1865 r. w Warszawie) – żona fabrykanta ozorkowskiego [[Schlösser Friedrich Mathias|Friedricha Mathiasa Schlössera]], a po jego śmierci właścicielka dwóch zakładów i motarni.

Pochodziła z zamożnej i wielodzietnej rodziny. Była córką właściciela warszawskiej fabryki mydła Samuela Fryderyka Wernera i Rozyny z Meissnerów. Wernerowie osiedlili się w Warszawie w XVIII w. Henrietta Wilhelmina miała dwanaścioro rodzeństwa, w tym braci [[Werner Christian Wilhelm|Christiana Wilhelma]], farbiarza z Ozorkowa i Zgierza, i Bogusława, właściciela dóbr i cukrowni w [[Leśmierz|Leśmierzu]]. 31 października 1824 r. wyszła za mąż za przemysłowca [[Schlösser Friedrich Mathias|Friedricha Mathiasa Schlössera]], który wówczas był już właścicielem przędzalni wełny w Ozorkowie. Urodziła mu sześcioro dzieci: Emilię Henriettę, Henryka Adolfa (zmarł po 9 miesiącach), [[Schlösser Henryk Wilhelm|Henryka Wilhelma]], Fryderykę Wilhelminę, [[Schlösser Karol Ernest|Karola Ernesta]] i Matyldę Paulinę.

Za życia męża pozostawała w cieniu, poświęcając się ognisku domowemu. Dopiero po jego śmierci w 1848 r. wykazała się silnym charakterem i umiejętnościami organizacyjnymi, zapisując się w historii ozorkowskiego przemysłu włókienniczego. W spadku przypadł jej zakład macierzysty przy stawie „Piła”, przędzalnia przy stawie „Wałach” oraz [[motarnia]]. Zarządzała nimi nienaganie, otrzymując pochlebną opinię komisji lustracyjnej (władze Królestwa Polskiego były zaniepokojone nagłą śmiercią Schlössera). Swój wkład miał tu także Karol Wilhelm Scheibler, który pomagał wdowie w zarządzaniu przedsiębiorstwem, aczkolwiek wdowa pratycznie praktycznie sama podejmowała decyzje.

Po śmierci męża wydała córki za mąż i ożeniła synów. Doczekała się szesnaściorga wnucząt. Pod koniec życia dużo czasu spędzała w Warszawie i tam też zmarła 6 grudnia 1865 r. Spadek główny nabył syn – [[Schlösser Karol Ernest|Karol Ernest]], stając się tym samym jedynym właścicielem przędzalni przy stawie „Piła”, fabryki przy stawie „Wałach”, przędzalni na [[Skrzypiówka|Skrzypiówce]] oraz motarni przy ul. [[MotarniaZajączek Józef|motarnigen. J. Zajączka]] przy (obecnie ul. ZajączkaListopadowa).

Henrietta Wilhelmina powiększyła fabrykę macierzystą - nabyła posesje znajdujące się w pobliżu stawu „Piła”, wybudowała tam farbiarnię i budynki magazynowe. Po mężu pozostała również drewniana przędzalnia nad stawem „Wałach”, zatrudniającą około 80 osób, oraz murowana przędzalnia na [[Skrzypiówka|Skrzypiówce]], zatrudniająca początkowo 150 osób. Zarządzane przez wdowę zaklady zakłady utrzymały wysoką drugą pozycję w Królestwie Polskim.

# Makarewicz Z., ''Dzieje rodziny Schlösserów z Ozorkowa do 1914 roku'', [W: ] Zgierskie Zeszyty Regionalne, t. IV, Zgierz 2009.