Zmiany

Karol przebywając w kręgu inżynierów i techników angielskich , nauczył się technicznego języka angielskiego. Miał zdolności lingwistyczne. Znał bardzo dobrze język angielski, francuski i niemiecki. Nie nauczył się jednak języka polskiego, choć to w Polsce zrobił karierę i zbił ogromny majątek.Obcując z wybitnymi fachowcami , Karol szybko rozwijał się jako włókiennik ze specjalizacją przędzalnik w przemyśle wełnianym. Dostrzeżono młodego i zdolnego człowieka i po wuju Gustawie został on dyrektorem fabryki w Verviers. W 1842 r. (już po śmierci Johna Cockerilla), korzystając z zezwolenia rządu angielskiego na wywóz maszyn włókienniczych z Anglii, został przedstawicielem firm angielskich w Voslan (koło Wiednia) w Austrii.

Wuj Friedrich Mathias Schlösser, by zachęcić Karola do pozostania w Ozorkowie, oferował mu warunki nie do odrzucenia. Niestety Friedrich Mathias Schlösser zmarł w 1848 r. na cholerę. Więc , więc przyjazd Karola do Ozorkowa okazał się „strzałem w dziesiątkę”. Nieoszacowany Karol miał tutaj „pełne ręce roboty”. Pomagał wdowie Henrietcie Wilhelminie w prowadzeniu zakładów po zmarłym mężu. Lecz przede wszystkie był potrzebny Henrykowi przy budowie nowoczesnej fabryki na Strzeblewie, której budowę rozpoczęto wkrótce po śmierci Friedricha Mathiasa Schlössera. Pracując jeszcze w Ozorkowie, w 1852 r. Karol zawiązał spółkę z Juliuszem Schwarzem, zdolnym mechanikiem maszyn przędzalnianych. Z uwagi na zasoby finansowe spółka ta przedstawiała się nader skromnie i nie przetrwała zbyt długo, bowiem w 1854 r. Karol ożenił się z Anną Werner, córką ozorkowskiego farbiarza Christina Wilhelma Wernera. Anna wniosła Karolowi w posagu 43 757 rubli srebrnych, odziedziczonych po ojcu oraz po swym bracie Wilhelmie, który zmarł w 1851 r. w wieku 16 lat. Dlatego spadek, który miał przypaść Wilhelmowi, otrzymała Anna.

Dbając o rozwój przemysłu, pamiętał też zawsze o swoich współobywatelach. Zarówno sam Karol Scheibler, a po jego śmierci wdowa po nim, Anna z Wernerów, jak i syn Karol Wilhelm, córka i zięć – Matylda i Edward Herbstowie, łożyli olbrzymie sumy na budowę potrzebnych miastu gmachów: szkół, szpitali, kościołów, wspierali wszelkiego rodzaju akcje charytatywne.<ref>https://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Scheibler</ref>Jedynie Maria Adela opuściła na stałe Łódź , wychodząc za mąż za Adolfa Buchholtza, przemysłowca z Supraśla, który specjalnie dla niej wybudował tam okazały pałac. Wkrótce po ślubie została wdową.