Zmiany

'''Scheibler Adolf i jeszcze jego bardziej znany brat Karol byli dwojgiem z dziesięciorga dzieci Jana Karola Scheiblera i Zofii Wilhelminy z rodu Pastor, którzy również zajmowali się sukiennictwem. Nadrenia była w ścisłej czołówce krajowej pod względem wyrobu sukna''' (ur. Przyczynił się do tego m9 lutego 1822 r. in. jeden z przodków Adolfa - Johann Heinrich Scheibler, który pod koniec pierwszej połowy XVIII wieku wybudował fabrykę sukna w Montioie. Postawił także rezydencję rodzinną, zwaną „Rote Haus” (czyli „Czerwony Dom”Nadrenia), która istnieje do dziś zm. 1 kwietnia 1889 r. w nieco zmienionej funkcji, gdyż obecnie mieści się tam muzeumOzorkowie) - przemysłowiec XIX-wiecznego Ozorkowa.

Matka tak Do Ozorkowa sprowadził Adolfa jak i Karola jego starszy brat Karol Scheibler. Adolf ożenił się z młodszą siostrą swojej bratowej Anny - Zofia Wilhelmina pochodziła również z rodziny sukienników, lecz ród ten osiedlił się w BelgiiHeleną Werner.W latach 40-tych XIX w. w Austrii studiował kuzyn Adolfa Głównie dzięki pomocy Karola i Karola - Henryk Schlösserjego żony mógł rozbudować rezydencję przy ulicy Browarnej 404 (obecnie Wigury 14), której budowę zapoczątkował Karol. Gdy Wybrukowano przestronny podwórzec, a w 1848 rjego środku posadzono lipę, która liczy sobie obecnie ponad półtora wieku. wybuchła w Europie powszechna rewolucjaOd strony parku była usytuowana piękna fontanna, zwana „Wiosną Ludów”która już niestety nie istnieje. Od strony obecnej ulicy Żeromskiego wybudowano dom dla służby oraz zabudowania gospodarcze, Karol przebywał w Wiedniutym stajnię oraz pomieszczenia dla powozów. Adolf i Helena Scheiblerowie mieli duże wyczucie piękna. Dzięki nim powstał piękny park, usytuowany między rzeką Bzurą i obecną ulicą Żeromskiego, będąc obywatelem belgijskimprzylegający od północnej strony do obszernego podwórca. Z tego względu prawdopodobnie przebywający również Nawet dziś po wielu latach (mimo, że obecnie nie jest już taki jak w Austrii Henryk Schlösser namówił Karola na przyjazd do Ozorkowalatach swej świetności) nadal imponuje bardzo ciekawym drzewostanem.

Przebywający w Ozorkowie wuj Adolfa i Karola, a jednocześnie ojciec Henryka - Friedrich Mathias Schlösser miał wówczas dalekosiężne plany, dotyczące rozwoju przemysłu w Ozorkowie. Schlösserom był bardzo potrzebny tak wybitny fachowiec z branży przędzalnictwa wełnianego, jak Karol Scheibler. Jednak Karol nie zabawił w Ozorkowie na dłużej, bowiem w 1854 r. ożenił się z Anną Werner, córką ozorkowskiego farbiarza Christina Wilhelma Wernera. Anna wniosła Karolowi w posagu 43 757 rubli srebrnych, odziedziczonych po ojcu oraz po swym bracie Wilhelmie, który zmarł w 1851 r. w wieku 16 lat. Dlatego spadek, który miał przypaść Wilhelmowi, otrzymała Anna. Karol przeniósł się do Łodzi, gdzie w krótkim czasie zrobił ogromną karierę i dorobił się wielkiego majątku, zostając najbogatszym przemysłowcem w Łodzi.  Przypuszczalnie w tym czasie Karol sprowadził do Ozorkowa swego młodszego o dwa lata brata Adolfa, który idąc w ślady Karola ożenił się z młodszą siostrą Anny - Heleną Werner. Można powiedzieć, że bracia stali się ponadto szwagrami.  Adolf, pozostawszy w Ozorkowie ze swą młodą żoną, otrzymywał znaczną pomoc od brata Karola oraz jego żony Anny, która była przecież starszą siostrą jego żony Heleny. Głównie dzięki ich pomocy Adolf mógł rozbudować rezydencję przy ulicy Browarnej 404 (obecnie Wigury 14), której budowę zapoczątkował Karol. Wybrukowano przestronny podwórzec, a w jego środku posadzono lipę, która liczy sobie obecnie ponad półtora wieku. Od strony parku była usytuowana piękna fontanna, która już niestety nie istnieje. Od strony obecnej ulicy Żeromskiego wybudowano dom dla służby oraz zabudowania gospodarcze, w tym stajnię oraz pomieszczenia dla powozów. Adolf i Helena Scheiblerowie mieli oni duże wyczucie piękna. Dzięki nim powstał piękny park, usytuowany między rzeką Bzurą i obecną ulicą Żeromskiego, przylegający od północnej strony do obszernego podwórca. Nawet dziś po wielu latach (mimo, że obecnie nie jest już taki jak w latach swej świetności) nadal imponuje bardzo ciekawym drzewostanem.  Adolf wydzierżawił od Henryka Schlössera tzw. „zakład polausowski”, który znajdował się przy ulicy Łęczyckiej. Wiadomym jest, że rody Scheiblerów i Schlösserów były spokrewnione, więc nic nie szło w „obce ręce”. Zakład polausowski stał się własnością Schlösserów. Adolf początkowo korzystał z farbiarni, którą nadal prowadziła jego teściowa Matylda Werner ze swym wiernym pracownikiem Adolfem Schlabem. Farbiarnię po mężu Matylda prowadziła do chwili swej śmierci, która nastąpiła w 1878 r. Starej farbiarni nie opłacało się już remontować i Adolf zdecydował się na sporą inwestycję. Wybudował duży budynek przylegający do rezydencji mieszkalnej (prostopadle do ulicy Browarnej) z przeznaczeniem na wykończalnię i farbiarnię. Budynek ten był usytuowany równolegle do nowego koryta Bzury, które przekopywał Adolf dla swoich celów. Rezydencja Scheiblerów była obszerna, ponadto zabudowania gospodarcze, inwentarz, a także ogród i park potrzebowały dużo wody.   Tak więc Adolf przy pomocy finansowej Karola i Anny zdołał „odmłodzić” zakład „polausowski”, a przede wszystkim wybudować budynek wykończalni i farbiarni. Bez pomocy zewnętrznej (czytaj - rodzinnej) Adolf z pewnością by sobie nie poradził. Adolf, nie mając „geniuszu” gospodarczego Karola, nie wyszedł poza drobnotowarową produkcję. Daleko mu było do „gigantów” włókienniczej Łodzi, mimo niezwykle sprzyjających warunków. Przyczynkiem do tego był fakt, że Adolf nie miał „serca” do przemysłu. Zdecydowanie wolał przyrodę, pielęgnację ogrodu i parku, o które dbał wraz z żoną Heleną i wiernym ogrodnikiem Wilhelmem Krausem. Życie podążało jednak do przodu i oto brat Adolfa - Karol, prawdopodobnie przeczuwając swoje odejście, zapragnął przekształcić swoje ogromne przedsiębiorstwo w rodzinną spółkę.  Dnia 12 grudnia 1880 r. sporządzono akt notarialny, inicjujący wspomnianą wyżej spółkę. Prezesem został oczywiście Karol, a Adolf wszedł do Zarządu Spółki Akcyjnej. Zgodnie z przewidywaniem Karol zmarł 13 kwietnia 1881 r. Po śmierci brata, zgodnie z wolą Karola, Adolf został prezesem spółki. Nowe obowiązki spowodowały, że Adolf miał zdecydowanie mniej czasu na pielęgnację ogrodu i parku. Tymi sprawami zajęli się Helena i ogrodnik Wilhelm Krause.

Adolf zmarł po kilku latach prezesowania w 1889 r. w wieku 67 lat w Ozorkowie. Natomiast jego małżonka Helena (z domu Werner) zmarła w 1907 r. w wieku 68 lat. Oboje zostali pochowani na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Ozorkowie.<ref>Oprac. na podst. Górny P. A., ''Przemysł starszy od miasta'', Ozorków 2014.</ref>

Na podstawie ''Przemysł starszy od miasta'', Górny P. A., 2014==Przypis== ''<small>Oprac. i zdj. '''[[Żerkowska Dorota|Dorota ŻerkowskaKategoria:Encyklopedia]]'''</small>''[[Kategoria:Hasła w przygotowaniuLudzie]]