Zmiany

Przypuszczalnie Adolf był jednym z dziesięciorga dzieci Jana Karola Scheiblera i Zofii Wilhelminy z rodu Pastor, którzy zajmowali się sukiennictwem. Nadrenia była w tym czasie Karol sprowadził ścisłej czołówce krajowej pod względem wyrobu sukna. Przyczynił się do Ozorkowa swego młodszego o dwa lata brata tego m.in. jeden z przodków Adolfa- Johann Heinrich Scheibler, który idąc pod koniec pierwszej poł. XVIII w ślady Karola ożenił się z młodszą siostrą Anny - Heleną Werner. Można powiedziećwybudował fabrykę sukna w Montioie. Postawił także rezydencję rodzinną, że bracia stali się ponadto szwagramizwaną „Rote Haus” (czyli „Czerwony Dom”), obecnie muzeum.

Adolfwydzierżawił od [[Schlösser Henryk Wilhelm|Henryka Schlössera]] tzw. „zakład polausowski”, który znajdował się przy ulicy Łęczyckiej. Wiadomym jest, że rody Scheiblerów i Schlösserów były spokrewnione, pozostawszy więc nic nie szło w Ozorkowie ze swą młodą żoną„obce ręce”. Zakład polausowski stał się własnością Schlösserów. Adolf początkowo korzystał z farbiarni, otrzymywał znaczną pomoc od brata Karola oraz którą nadal prowadziła jego żony Annyteściowa Matylda Werner ze swym wiernym pracownikiem Adolfem Schlabem. Farbiarnię po mężu [[Schlösser Paulina Matylda|Matylda]] prowadziła do chwili swej śmierci, która była przecież starszą siostrą jego żony Helenynastąpiła w 1878 r. Głównie dzięki ich pomocy Starej farbiarni nie opłacało się już remontować i Adolf mógł rozbudować rezydencję przy zdecydował się na sporą inwestycję. Wybudował duży budynek przylegający do rezydencji mieszkalnej (prostopadle do ulicy Browarnej 404 (obecnie Wigury 14), której budowę zapoczątkował Karolz przeznaczeniem na wykończalnię i farbiarnię. Wybrukowano przestronny podwórzecBudynek ten był usytuowany równolegle do nowego koryta [[Bzura|Bzury]], a w jego środku posadzono lipę, która liczy sobie obecnie ponad półtora wiekuktóre przekopywał dla swoich celów. Od strony parku Rezydencja Scheiblerów była usytuowana piękna fontannaobszerna, która już niestety nie istnieje. Od strony obecnej ulicy Żeromskiego wybudowano dom dla służby oraz ponadto zabudowania gospodarcze, w tym stajnię oraz pomieszczenia dla powozów. Adolf inwentarz, a także ogród i Helena Scheiblerowie mieli oni duże wyczucie piękna. Dzięki nim powstał piękny park, usytuowany między rzeką Bzurą i obecną ulicą Żeromskiego, przylegający od północnej strony do obszernego podwórca. Nawet dziś po wielu latach (mimo, że obecnie nie jest już taki jak w latach swej świetności) nadal imponuje bardzo ciekawym drzewostanempotrzebowały dużo wody.

Adolf wydzierżawił od Henryka Schlössera tzw. „zakład polausowski”, który znajdował się przy ulicy Łęczyckiej. Wiadomym jest, że rody Scheiblerów i Schlösserów były spokrewnione, więc nic nie szło w „obce ręce”. Zakład polausowski stał się własnością Schlösserów. Adolf początkowo korzystał z farbiarni, którą nadal prowadziła jego teściowa Matylda Werner ze swym wiernym pracownikiem Adolfem Schlabem. Farbiarnię po mężu Matylda prowadziła do chwili swej śmierci, która nastąpiła w 1878 r. Starej farbiarni nie opłacało się już remontować i Adolf zdecydował się na sporą inwestycję. Wybudował duży budynek przylegający do rezydencji mieszkalnej (prostopadle do ulicy Browarnej) z przeznaczeniem na wykończalnię i farbiarnię. Budynek ten był usytuowany równolegle do nowego koryta Bzury, które przekopywał Adolf dla swoich celów. Rezydencja Scheiblerów była obszerna, ponadto zabudowania gospodarcze, inwentarz, a także ogród i park potrzebowały dużo wody.   Tak więc Adolf przy pomocy finansowej Karola i Anny zdołał „odmłodzić” zakład „polausowski”, a przede wszystkim wybudować budynek wykończalni i farbiarni. Bez pomocy zewnętrznej (czytaj - rodzinnej) Adolf z pewnością by sobie nie poradził. Adolf, nie mając „geniuszu” gospodarczego Karola, nie wyszedł poza drobnotowarową produkcję. Daleko mu było do „gigantów” włókienniczej Łodzi, mimo niezwykle sprzyjających warunków. Przyczynkiem do tego był fakt, że Adolf nie miał „serca” do przemysłu. Zdecydowanie wolał przyrodę, pielęgnację ogrodu i parku, o które dbał wraz z żoną Heleną i wiernym ogrodnikiem Wilhelmem Krausem. Życie podążało jednak do przodu i oto brat Adolfa - Karol, prawdopodobnie przeczuwając swoje odejście, zapragnął przekształcić swoje ogromne przedsiębiorstwo w rodzinną spółkę.  Dnia 12 grudnia 1880 r. sporządzono akt notarialny, inicjujący wspomnianą wyżej spółkę. Prezesem został oczywiście Karol, a Adolf wszedł do Zarządu Spółki Akcyjnej. Zgodnie z przewidywaniem Karol zmarł 13 kwietnia Po śmierci brata w 1881 r. Po śmierci brata, zgodnie z jego wolą Karola, Adolf został prezesem spółki. Nowe obowiązki spowodowały, że Adolf miał zdecydowanie mniej czasu na pielęgnację ogrodu i parku. Tymi sprawami zajęli się Helena i ogrodnik Wilhelm Krause. 

Adolf zmarł po kilku latach prezesowania w 1889 r. w wieku 67 lat w Ozorkowie. Natomiast jego małżonka Helena (z domu Werner) zmarła w 1907 r. w wieku 68 lat. Oboje zostali pochowani na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Ozorkowie.<ref>Oprac. na podst. Górny P. A., ''Przemysł starszy od miasta'', Ozorków 2014.</ref>

Na podstawie ''Przemysł starszy od miasta'', Górny P. A., 2014==Przypis== ''<small>Oprac. i zdj. '''[[Żerkowska Dorota|Dorota ŻerkowskaKategoria:Encyklopedia]]'''</small>''[[Kategoria:Hasła w przygotowaniuLudzie]]