1592
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m
brak opisu edycji
<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>
'''Scheibler Adolf''' (ur. 9 lutego 1822 r. w Montioie, NadreniANadrenia, zm. 1 kwietnia 1889 r. w Ozorkowie), potentat przemysłowy XIX-wiecznego Ozorkowa.
Adolf i jeszcze jego bardziej znany brat Karol byli dwojgiem z dziesięciorga dzieci Jana Karola Scheiblera i Zofii Wilhelminy z rodu Pastor, którzy również zajmowali się sukiennictwem. Nadrenia była w ścisłej czołówce krajowej pod względem wyrobu sukna. Przyczynił się do tego m. in. jeden z przodków Adolfa - Johann Heinrich Scheibler, który pod koniec pierwszej połowy XVIII wieku wybudował fabrykę sukna w Montioie. Postawił także rezydencję rodzinną, zwaną „Rote Haus” (czyli „Czerwony Dom”), która istnieje do dziś w nieco zmienionej funkcji, gdyż obecnie mieści się tam muzeum.
Matka tak Adolfa jak i Karola - Zofia Wilhelmina pochodziła również z rodziny sukienników, lecz ród ten osiedlił się w Belgii.
W latach 40-tych XIX w. w Austrii studiował kuzyn Adolfa i Karola - Henryk SchlosserSchlösser. Gdy w 1848 r. wybuchła w Europie powszechna rewolucja, zwana „Wiosną Ludów”, Karol przebywał w Wiedniu, będąc obywatelem belgijskim. Z tego względu prawdopodobnie przebywający również w Austrii Henryk Schlosser Schlösser namówił Karola na przyjazd do Ozorkowa.
Przebywający w Ozorkowie wuj Adolfa i Karola, a jednocześnie ojciec Henryka - Friedrich Mathias Schlosser Schlösser miał wówczas dalekosiężne plany, dotyczące rozwoju przemysłu w Ozorkowie. Schlosserom Schlösserom był bardzo potrzebny tak wybitny fachowiec z branży przędzalnictwa wełnianego, jak Karol Scheibler. Jednak Karol nie zabawił w Ozorkowie na dłużej, bowiem w 1854 r. ożenił się z Anną Werner, córką ozorkowskiego farbiarza Christina Wilhelma Wernera. Anna wniosła Karolowi w posagu 43 757 rubli srebrnych, odziedziczonych po ojcu oraz po swym bracie Wilhelmie, który zmarł w 1851 r. w wieku 16 lat. Dlatego spadek, który miał przypaść Wilhelmowi, otrzymała Anna. Karol przeniósł się do Łodzi, gdzie w krótkim czasie zrobił ogromną karierę i dorobił się wielkiego majątku, zostając najbogatszym przemysłowcem w Łodzi.
Adolf wydzierżawił od Henryka Schlossera Schlössera tzw. „zakład polausowski”, który znajdował się przy ulicy Łęczyckiej. Wiadomym jest, że rody Scheiblerów i Schlosserów Schlösserów były spokrewnione, więc nic nie szło w „obce ręce”. Zakład polausowski stał się własnością SchlosserówSchlösserów. Adolf początkowo korzystał z farbiarni, którą nadal prowadziła jego teściowa Matylda Werner ze swym wiernym pracownikiem Adolfem Schlabem. Farbiarnię po mężu Matylda prowadziła do chwili swej śmierci, która nastąpiła w 1878 r. Starej farbiarni nie opłacało się już remontować i Adolf zdecydował się na sporą inwestycję. Wybudował duży budynek przylegający do rezydencji mieszkalnej (prostopadle do ulicy Browarnej) z przeznaczeniem na wykończalnię i farbiarnię. Budynek ten był usytuowany równolegle do nowego koryta Bzury, które przekopywał Adolf dla swoich celów. Rezydencja Scheiblerów była obszerna, ponadto zabudowania gospodarcze, inwentarz, a także ogród i park potrzebowały dużo wody.
