Rosiński Wincenty: Różnice pomiędzy wersjami
(wprowadzenie treści) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | Oprac. Marianna Różalska | + | <accesscontrol>Redakcja</accesscontrol> |
+ | [[Plik:Wincenty Rosiński.JPG|200px|thumb|right|Wincenty Rosiński]] | ||
+ | '''Wincenty Rosiński''' (ur. 13 kwietnia 1886 r., zm. 18 lutego 1958 r.) - przemysłowiec, społecznik, działacz OSP, legionista, kombatant. | ||
+ | |||
+ | ==Biografia== | ||
+ | Był jedynym rodowitym Polakiem-fabrykantem w Ozorkowie. Znany był jako patriota i świetny handlowiec. Walczył w sformowanych z inicjatywy Józefa Piłsudskiego Legionach Polskich, a następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Aktywnie działał w harcerstwie i [[Ochotnicza Straż Pożarna w Ozorkowie|OSP w Ozorkowie]]. Był współwłaścicielem założonej w 1923 r. fabryki wódek „Mazowianka” w Ozorkowie. Miała ona swoją siedzibę na Zielonym Rynku. Prowadził także sklep z artykułami kolonialnymi<ref>Źródła z 1926/1927 i 1928 r.</ref> | ||
+ | |||
+ | Około 1937 r. nabył dom przy ul. Piłsudskiego (obecna ul. Wyszyńskiego), w którym mieszkał do śmierci. W głębi podwórza mieścił się jego zakład – „Przędzalnia Wigoniowa Wincenty Rosiński”. Na mocy umowy z dn. 15 czerwca 1937 r. dokupił sąsiedni zakład przy ul. Piłsudskiego 35, który należał do [[Fogel Mayer|Majera Fogla]] – tzw. „Małą Fabrykę”, zwaną też „Kotoniną”. W ten sposób powstała „Przędzalnia i Szarparnia Wigoniowa”, której działalność przerwała II wojna światowa. Wówczas Niemcy przejęli zakład, oddając go w dzierżawę Wilhelmowi Henslowi<ref>Był przyjacielem Wincentego Rosińskiego.</ref>. Po wojnie zakład powrócił do właściciela, lecz nie na długo. W 1950 r. został przejęty na własność państwa i włączony do [[Ozorkowskie Zakłady Przemysłu Bawełnianego|OZPB]]. | ||
+ | |||
+ | Po wojnie dalej służył w [[Ochotnicza Straż Pożarna w Ozorkowie|OSP]] - od 1946 r. do śmierci piastował urząd prezesa. Otrzymał również tytuł „Honorowego Prezesa”. Pochowano go na Starym Cmentarzu w Ozorkowie. | ||
+ | |||
+ | Ożenił się z Jadwigą z Kazimieraków (ur. 5 października 1885 r., zm. 15 września 1965 r.). | ||
+ | |||
+ | ==Galeria== | ||
+ | <gallery> | ||
+ | Józefa Rosińska.JPG|Józefa Rosińska, żona Wincentego | ||
+ | Grób Rosińskich.JPG|Grób Józefy i Wincentego Rosińskich na Starym Cmentarzu w Ozorkowie | ||
+ | </gallery> | ||
+ | |||
+ | ==Bibliografia== | ||
+ | * Górny P. A., ''Przemysł starszy od miasta'', Ozorków 2014. | ||
+ | * Łódzki Dziennik Wojewódzki, nr 21, Łódź 1946. | ||
+ | * Łódzki Dziennik Wojewódzki, nr 18, Łódź 1950. | ||
+ | * ''Podręczny Rejestr Handlowy'', cz. 3, Łódź 1926. | ||
+ | * ''Wiadomości Ozorkowskie'', nr 4, 2012. | ||
+ | |||
+ | <small>Oprac. '''[[Użytkownik:Marianna Różalska|Marianna Różalska]]'''</small> | ||
+ | |||
+ | ==Przypisy== | ||
[[Kategoria:Hasła w przygotowaniu]] | [[Kategoria:Hasła w przygotowaniu]] |
Wersja z 15:25, 7 lip 2016
<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>
Wincenty Rosiński (ur. 13 kwietnia 1886 r., zm. 18 lutego 1958 r.) - przemysłowiec, społecznik, działacz OSP, legionista, kombatant.
Spis treści
Biografia
Był jedynym rodowitym Polakiem-fabrykantem w Ozorkowie. Znany był jako patriota i świetny handlowiec. Walczył w sformowanych z inicjatywy Józefa Piłsudskiego Legionach Polskich, a następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Aktywnie działał w harcerstwie i OSP w Ozorkowie. Był współwłaścicielem założonej w 1923 r. fabryki wódek „Mazowianka” w Ozorkowie. Miała ona swoją siedzibę na Zielonym Rynku. Prowadził także sklep z artykułami kolonialnymi[1]
Około 1937 r. nabył dom przy ul. Piłsudskiego (obecna ul. Wyszyńskiego), w którym mieszkał do śmierci. W głębi podwórza mieścił się jego zakład – „Przędzalnia Wigoniowa Wincenty Rosiński”. Na mocy umowy z dn. 15 czerwca 1937 r. dokupił sąsiedni zakład przy ul. Piłsudskiego 35, który należał do Majera Fogla – tzw. „Małą Fabrykę”, zwaną też „Kotoniną”. W ten sposób powstała „Przędzalnia i Szarparnia Wigoniowa”, której działalność przerwała II wojna światowa. Wówczas Niemcy przejęli zakład, oddając go w dzierżawę Wilhelmowi Henslowi[2]. Po wojnie zakład powrócił do właściciela, lecz nie na długo. W 1950 r. został przejęty na własność państwa i włączony do OZPB.
Po wojnie dalej służył w OSP - od 1946 r. do śmierci piastował urząd prezesa. Otrzymał również tytuł „Honorowego Prezesa”. Pochowano go na Starym Cmentarzu w Ozorkowie.
Ożenił się z Jadwigą z Kazimieraków (ur. 5 października 1885 r., zm. 15 września 1965 r.).
Galeria
Bibliografia
- Górny P. A., Przemysł starszy od miasta, Ozorków 2014.
- Łódzki Dziennik Wojewódzki, nr 21, Łódź 1946.
- Łódzki Dziennik Wojewódzki, nr 18, Łódź 1950.
- Podręczny Rejestr Handlowy, cz. 3, Łódź 1926.
- Wiadomości Ozorkowskie, nr 4, 2012.
Oprac. Marianna Różalska