Olejnik Stanisław

Z Ozopedia - internetowa Encyklopedia miasta i gminy Ozorków
Wersja z dnia 11:29, 22 lut 2016 autorstwa Danuta Trzcińska (dyskusja | edycje)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Stanisław Olejnik

Stanisław Olejnik[1] (ur. 13 sierpnia 1923 r. w miejscowości Sulimy w gm. Parzęczew, zm. 24 lutego 2012 r.) - podporucznik WP, żołnierz 2 Korpusu Wojska Polskiego gen. Władysława Andersa, biorący udział w bitwie o Monte Cassino.

Biografia

Syn Florentyny, która była córką Magdaleny i Wojciecha Łukaszewiczów z Sulim oraz Wojciecha Olejnika, pochodzącego z woj. poznańskiego. Celowniczy elkaemu[2] w 4 drużynie 2 kompanii 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców, wchodzącej w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty, później dowódca drużyny ze stopniem plutonowego.

Wojenna tułaczka

W maju 1940 r. Stanisław Olejnik wraz z ojcem został wywieziony, zgodnie z rozkazem Niemców, na przymusowe roboty w okolice Kłajpedy. Podczas nieudanej próby ucieczki, obaj zostali zatrzymani przez radziecką straż graniczną. W sierpniu 1940 r. przewieziono ich do więzienia w Kownie. W więziennych celach przebywali z innymi mieszkańcami Ozorkowa, z Janem Wróblem[3] oraz Romanem Witczakiem[4]. W lutym 1941 r. Stanisław i Wojciech zostali skazani wyrokiem na 2 lata łagrów. Stanisław Olejnik trafił aż za Ural do iwdelskich łagrów w Zachodniej Syberii. Z końcem sierpnia 1941 r. mógł opuścić obóz pracy przymusowej na skutek ogłoszonej amnestii na mocy Układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 r. Po zwolnieniu z łagrów pojechał do Karagandy w Kazachstanie. 26 listopada wstąpił do powstającej Armii Polskiej na terytorium ZSRR. Na początku 1942 r. polska jednostka przeniesiona została do Uzbekistanu. Służył jako żołnierz 16 Pułku Piechoty, stacjonującego w Kitab na terenie Uzbeckiej Republiki Radzieckiej. W połowie sierpnia 1942 r. wyjechał do Krasnowodzka na terytorium Turkmenistanu. Następnie przez Morze Kaspijskie przedostał się do Pahlawi w Iranie, a stamtąd do Iraku, gdzie nastąpiła reorganizacja Armii Polskiej. Powstał wówczas 2 Korpus Polski. Stanisław Olejnik został przydzielony do 2 kompanii 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców[5] 5 Kresowej Dywizji Piechoty. W Iraku przeszedł kompleksowe szkolenie wojskowe. Dowódcą jego kompanii w okresie szkolenia był kpt. Wacław Kwiatkowski[6], późniejszy dowódca 2 kompanii 17 Batalionu Strzelców w bitwie o Monte Cassino. Następnie przedostał się do Palestyny, dalej do Syrii i Egiptu. W lutym 1944 r. przeprawiał się z Egiptu do Tarentu w południowych Włoszech. W drugiej połowie marca 2 Korpus Polski został skierowany na front nad rzeką Sangro.

Udział w bitwie o Monte Cassino

16 Lwowski Batalion Strzelców, w którym służył S. Olejnik, został skierowany na Monte Cassino 16 maja 1944 r. Najpierw był szturm na wzgórze zwane „Widmem”. Batalion Strzelców o 22.20 zajął „Widmo”, zdobywając bunkier po bunkrze. Dzięki temu nieprzyjaciel został zmuszony do wycofania się. 17 maja natarcie załamało się. Drugi atak pozwolił na ostateczne zdobycie i utrzymanie „Widma”. Dzięki temu zagrożone zostały pozycje niemieckie na San Angelo, kluczowego punktu obrony masywu przez wroga. W tym samym dniu 2 kompania skierowana została do ataku na San Angelo pod dowództwem por. Jana Perkowskiego, aby wesprzeć atak 17 Batalionu Strzelców. Wzgórze zostało zdobyte, a 2 kompania została wycofana z linii frontu do odwodu. 2 Korpus Polski 18 maja 1944 r. ostatecznie przełamał niemieckie umocnienia obronne na Linii Gustawa.

Po Monte Cassino

Po zdobyciu Monte Cassino, S. Olejnik brał udział w walkach o port w Ankonie w środkowych Włoszech oraz o Bolonię w północnych Włoszech. W międzyczasie został dowódcą 4 drużyny, w której również służył ozorkowianin Edward Fiszer[7]. Do lata 1946 r. przebywał we Włoszech w składzie wojsk okupacyjnych. Latem 1946 r. przez Austrię, Niemcy i Francję wyjechał do Wielkiej Brytanii, skąd w maju 1947 r. powrócił do kraju. Stanisław Olejnik wrócił do Ozorkowa po ponad 7 latach, zamieszkiwał przy ul. Sucharskiego.

Ze wspomnień wojennych

Odcinek frontu był spokojny, nie było większych walk. Prawdopodobnie chodziło o przystosowanie młodych żołnierzy do warunków panujących na froncie. W dniu 11 maja o godz. 23.00, z chwilą rozpoczęcia ostrzału artyleryjskiego na stanowiska niemieckie, [...] dotarliśmy rankiem na wzgórze. Trzy kolejne dni na tym wzgórzu były okresem przygotowawczym do natarcia. Cały czas byliśmy pod ostrzałem niemieckiej artylerii moździerzy. 16 maja wieczorem dostaliśmy rozkaz ataku na wzgórze zwane Widmem, które zostało zdobyte, ale ten sukces został okupiony śmiercią kolejnych żołnierzy z mojej kompanii. Następnym etapem walk były Apeniny. Po zdobyciu Bolonii zostaliśmy skierowani do odwodu, w tydzień później nastąpiła bezwarunkowa kapitulacja niemieckich sił zbrojnych we Włoszech i koniec wojny.

Odznaczenia

  • Mianowany przez Prezydenta PR w dniu 17 XI 2000 r. podporucznikiem WP
  • W 2001 r. uzyskał prawo do zaszczytnego tytułu Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny
  • Krzyż Walecznych
  • Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
  • Medal Wojska Polskiego
  • Krzyż Polonia Restituta

Oprac. Małgorzata Kozak-Bajor

Przypisy

  1. Biogram powstał na podstawie artykułów: E. Rosiak, Byłem pod Monte Cassino, Wiadomości Ozorkowskie nr 4, czerwiec 1991, s. 6; L. Czerwińska, Walczył pod Monte Cassino, Do Rzeczy, Łęczyca, Parzęczew, Wartkowice, nr 3, maj-czerwiec 2012, s. 3.
  2. Lekki karabin maszynowy.
  3. Przed wojną zamieszkiwał przy ul. Nowe Miasto, zmarł jako żołnierz w marcu 1942 r. w Uzbekistanie, spoczywa na cmentarzu w Karasu.
  4. Przed wojną zamieszkiwał ul. Stypułkowskiego, nie powrócił po wojnie do Ozorkowa.
  5. W wyniku reorganizacji 16 Pułk Piechoty został rozwiązany, a w jego miejsce powstał 16 Batalion Strzelców 6 Lwowskiej Brygady Piechoty, wchodzącej w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty.
  6. Poległ w bitwie o Monte Cassino 17 maja 1944 r.
  7. Przed wojną zamieszkujący przy ul. Łąkowej, nie powrócił do kraju, po wojnie mieszkał we Włoszech.