Makarewiczówna Aniela: Różnice pomiędzy wersjami
m |
(Uzupełnienie) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Aniela Makarewicz.jpg|200px|thumb|prawo|Aniela Makarewiczówna w mundurze Ochotniczej Legii Kobiet (1920 r.)]] | [[Plik:Aniela Makarewicz.jpg|200px|thumb|prawo|Aniela Makarewiczówna w mundurze Ochotniczej Legii Kobiet (1920 r.)]] | ||
'''Aniela Makarewiczówna''' (ur. 1 stycznia 1897 r. w Warszawie, zm. 2 listopada 1988 r. w Ozorkowie) - kobieta-żołnierz Ochotniczej Legii Kobiet<ref>Ochotnicza Legia Kobiet - polska ochotnicza organizacja wojskowa utworzona we Lwowie w 1918 r. przez kobiety, pragnące walczyć o niepodległość Polski.</ref>, siostra sanitarna, położona.<br /> | '''Aniela Makarewiczówna''' (ur. 1 stycznia 1897 r. w Warszawie, zm. 2 listopada 1988 r. w Ozorkowie) - kobieta-żołnierz Ochotniczej Legii Kobiet<ref>Ochotnicza Legia Kobiet - polska ochotnicza organizacja wojskowa utworzona we Lwowie w 1918 r. przez kobiety, pragnące walczyć o niepodległość Polski.</ref>, siostra sanitarna, położona.<br /> | ||
| − | + | ==Biografia== | |
| − | |||
Córka Emilji z d. Nowak i Piotra, małżeństwa Makarewiczów. Miała sześcioro rodzeństwa, siostry: Helenę, Stanisławę i Jadwigę oraz braci: Romana, Adama i Bronisława. Rodzina przybyła do Ozorkowa z Warszawy na początku XX w. | Córka Emilji z d. Nowak i Piotra, małżeństwa Makarewiczów. Miała sześcioro rodzeństwa, siostry: Helenę, Stanisławę i Jadwigę oraz braci: Romana, Adama i Bronisława. Rodzina przybyła do Ozorkowa z Warszawy na początku XX w. | ||
| − | W okresie od 1920 r. do 12 sierpnia 1921 r. Aniela Makarewiczówna pełniła służbę wartowniczą w Ochotniczej Legii Kobiet w Warszawie. Została uhonorowana odznaką "Za Trud Ofiarny"<ref>Odznaka ustanowiona prawdopodobnie w 1920 r. Najważniejszym kryterium jej przyznania była 6-miesięczna służba w Ochotniczej Legii Kobiet.</ref><ref>Markert Z., ''Odznaka Za Trud Ofiarny'', Przegląd Historyczno-Wojskowy 2015, 16(67)/4 (254), s. 141-168 [http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Przeglad_Historyczno_Wojskowy/Przeglad_Historyczno_Wojskowy-r2015-t16_(67)-n4_(254)/Przeglad_Historyczno_Wojskowy-r2015-t16_(67)-n4_(254)-s141-168/Przeglad_Historyczno_Wojskowy-r2015-t16_(67)-n4_(254)-s141-168.pdf [dostęp 27.09.2018]] A. Makarewiczówna jest wymieniona na s. 17, poz. w tabeli 135.</ref>.<br /> | + | W okresie od 1920 r. do 12 sierpnia 1921 r. Aniela Makarewiczówna pełniła służbę wartowniczą w Ochotniczej Legii Kobiet w Warszawie. Została uhonorowana odznaką "Za Trud Ofiarny"<ref>Odznaka ustanowiona prawdopodobnie w 1920 r. Najważniejszym kryterium jej przyznania była 6-miesięczna służba w Ochotniczej Legii Kobiet.</ref><ref>Markert Z., ''Odznaka Za Trud Ofiarny'', Przegląd Historyczno-Wojskowy 2015, 16(67)/4 (254), s. 141-168 [http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Przeglad_Historyczno_Wojskowy/Przeglad_Historyczno_Wojskowy-r2015-t16_(67)-n4_(254)/Przeglad_Historyczno_Wojskowy-r2015-t16_(67)-n4_(254)-s141-168/Przeglad_Historyczno_Wojskowy-r2015-t16_(67)-n4_(254)-s141-168.pdf [dostęp 27.09.2018]] A. Makarewiczówna jest wymieniona na s. 17, poz. w tabeli 135.</ref> oraz Medalem "Polska Swemu Obrońcy"<ref>Medal przyznawany wojskowym i cywilom, którzy od 1 listopada 1918 do 18 marca 1921 byli czynnymi żołnierzami, zostali ranni lub polegli. [https://pl.wikipedia.org/wiki/Medal_Pami%C4%85tkowy_za_Wojn%C4%99_1918%E2%80%931921]</ref>.<br /> |
| − | Po zakończeniu służby wojskowej pracowała w Warszawie jako pielęgniarka. Na początku l. 30. XX w. za namową [https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Korni%C5%82owicz ks. Władysława Korniłowicza] podjęła pracę w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą<ref>Obecnie Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej w Laskach.</ref>. 15 sierpnia 1932 r. złożyła roczne śluby zakonne w Stowarzyszeniu Sióstr Samarytanek Krzyża Chrystusowego, przyjmując imię siostra Emilja. Z polecenia ks. W. Korniłowicza, który należał do grona bliskich znajomych Józefa Piłsudskiego, wiosną 1935 r. A. Makarewiczówna podjęła w Belwederze obowiązki siostry sanitarnej, pełniącej opiekę medyczną przy łożu umierającego Marszałka. W dn. 12 maja 1935 r. ks. Korniłowicz został wezwany, zgodnie z ostatnią wolą Józefa Piłsudskiego, do Belwederu w celu udzielenia Marszałkowi sakramentu Ostatniego Namaszczenia. Wśród nielicznych osób znajdujących się w pokoju w chwili śmierci, była obecna również Makarewiczówna.<ref>Garlicki A., ''Józef Piłsudski 1867-1935. Warszawa 1988, s. 699.</ref> O fakcie tym wspomina w swoim diariuszu adiutant J. Piłsudskiego rotmistrz Aleksander Hrynkiewicz<ref>Diariusz (pamiętnik) znajduje się w zbiorach Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku.</ref>.<br /> | + | Po zakończeniu służby wojskowej pracowała w Warszawie jako pielęgniarka. 9 kwietnia 1926 r. ukończyła Warszawską Miejską Szkołę Położnych, otrzymując stopień położnej-akuszerki (fot. 3). Była założycielką Oddziału Warszawskiego Związku Legionistek Polskich (fot. 4). <br /> |
| − | + | Na początku l. 30. XX w. za namową [https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Korni%C5%82owicz ks. Władysława Korniłowicza] podjęła pracę w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą<ref>Obecnie Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej w Laskach.</ref>. 15 sierpnia 1932 r. złożyła roczne śluby zakonne w Stowarzyszeniu Sióstr Samarytanek Krzyża Chrystusowego, przyjmując imię: siostra Emilja (fot. 4). Z polecenia ks. W. Korniłowicza, który należał do grona bliskich znajomych Józefa Piłsudskiego, wiosną 1935 r. A. Makarewiczówna podjęła w Belwederze obowiązki siostry sanitarnej, pełniącej opiekę medyczną przy łożu umierającego Marszałka. W dn. 12 maja 1935 r. ks. Korniłowicz został wezwany, zgodnie z ostatnią wolą Józefa Piłsudskiego, do Belwederu w celu udzielenia Marszałkowi sakramentu Ostatniego Namaszczenia. Wśród nielicznych osób znajdujących się w pokoju w chwili śmierci, była obecna również Makarewiczówna.<ref>Garlicki A., ''Józef Piłsudski 1867-1935. Warszawa 1988, s. 699.</ref> O fakcie tym wspomina w swoim diariuszu adiutant J. Piłsudskiego rotmistrz Aleksander Hrynkiewicz<ref>Diariusz (pamiętnik) znajduje się w zbiorach Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku.</ref>.<br /> | |
| − | Po śmierci Józefa Piłsudskiego Aniela Makarewiczówna powróciła do Ozorkowa | + | Po śmierci Józefa Piłsudskiego Aniela Makarewiczówna powróciła do Ozorkowa i aż do emerytury pracowała jako położna. Nigdy nie wyszła za mąż, mieszkała z siostrą Heleną i rodziną drugiej siostry, Stanisławy.<br /> |
| − | Nigdy nie wyszła za mąż, mieszkała z siostrą Heleną i rodziną drugiej siostry, Stanisławy.<br /> | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
Zmarła w wieku 91 lat w swoim domu, została pochowana na [[Cmentarz Stary|cmentarzu Starym]] w Ozorkowie. | Zmarła w wieku 91 lat w swoim domu, została pochowana na [[Cmentarz Stary|cmentarzu Starym]] w Ozorkowie. | ||
| − | + | ==Osobowość== | |
| + | W okresie II wojny światowej i długo po jej zakończeniu Aniela Makarewiczówna pracowała ofiarnie jako położna-akuszerka. Bez względu na pogodę, porę dnia czy nocy spieszyła z pomocą przyszłym matkom z terenu miasta i okolic, pomagając w przyjściu na świat wielu mieszkańcom.<br /> | ||
| + | Była bardzo pobożna, codziennie uczestniczyła w mszy św. Od wczesnej wiosny do późnej jesieni chodziła do kościoła boso. Jej charakterystyczną postać z bosymi stopami, w ciemnych, sięgających ziemi sukniach zapamiętało wielu ozorkowian.<br /> | ||
| + | ==Medale i odznaczenia== | ||
| + | * Za Trud Ofiarny | ||
| + | * Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy" (1930) | ||
| + | *Dyplom Jubileuszowy za długoletnią pracę w Służbie Zdrowia (1957) | ||
=Galeria= | =Galeria= | ||
<gallery> | <gallery> | ||
Wersja z 08:50, 4 paź 2018
Aniela Makarewiczówna (ur. 1 stycznia 1897 r. w Warszawie, zm. 2 listopada 1988 r. w Ozorkowie) - kobieta-żołnierz Ochotniczej Legii Kobiet[1], siostra sanitarna, położona.
Spis treści
Biografia
Córka Emilji z d. Nowak i Piotra, małżeństwa Makarewiczów. Miała sześcioro rodzeństwa, siostry: Helenę, Stanisławę i Jadwigę oraz braci: Romana, Adama i Bronisława. Rodzina przybyła do Ozorkowa z Warszawy na początku XX w.
W okresie od 1920 r. do 12 sierpnia 1921 r. Aniela Makarewiczówna pełniła służbę wartowniczą w Ochotniczej Legii Kobiet w Warszawie. Została uhonorowana odznaką "Za Trud Ofiarny"[2][3] oraz Medalem "Polska Swemu Obrońcy"[4].
Po zakończeniu służby wojskowej pracowała w Warszawie jako pielęgniarka. 9 kwietnia 1926 r. ukończyła Warszawską Miejską Szkołę Położnych, otrzymując stopień położnej-akuszerki (fot. 3). Była założycielką Oddziału Warszawskiego Związku Legionistek Polskich (fot. 4).
Na początku l. 30. XX w. za namową ks. Władysława Korniłowicza podjęła pracę w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą[5]. 15 sierpnia 1932 r. złożyła roczne śluby zakonne w Stowarzyszeniu Sióstr Samarytanek Krzyża Chrystusowego, przyjmując imię: siostra Emilja (fot. 4). Z polecenia ks. W. Korniłowicza, który należał do grona bliskich znajomych Józefa Piłsudskiego, wiosną 1935 r. A. Makarewiczówna podjęła w Belwederze obowiązki siostry sanitarnej, pełniącej opiekę medyczną przy łożu umierającego Marszałka. W dn. 12 maja 1935 r. ks. Korniłowicz został wezwany, zgodnie z ostatnią wolą Józefa Piłsudskiego, do Belwederu w celu udzielenia Marszałkowi sakramentu Ostatniego Namaszczenia. Wśród nielicznych osób znajdujących się w pokoju w chwili śmierci, była obecna również Makarewiczówna.[6] O fakcie tym wspomina w swoim diariuszu adiutant J. Piłsudskiego rotmistrz Aleksander Hrynkiewicz[7].
Po śmierci Józefa Piłsudskiego Aniela Makarewiczówna powróciła do Ozorkowa i aż do emerytury pracowała jako położna. Nigdy nie wyszła za mąż, mieszkała z siostrą Heleną i rodziną drugiej siostry, Stanisławy.
Zmarła w wieku 91 lat w swoim domu, została pochowana na cmentarzu Starym w Ozorkowie.
Osobowość
W okresie II wojny światowej i długo po jej zakończeniu Aniela Makarewiczówna pracowała ofiarnie jako położna-akuszerka. Bez względu na pogodę, porę dnia czy nocy spieszyła z pomocą przyszłym matkom z terenu miasta i okolic, pomagając w przyjściu na świat wielu mieszkańcom.
Była bardzo pobożna, codziennie uczestniczyła w mszy św. Od wczesnej wiosny do późnej jesieni chodziła do kościoła boso. Jej charakterystyczną postać z bosymi stopami, w ciemnych, sięgających ziemi sukniach zapamiętało wielu ozorkowian.
Medale i odznaczenia
- Za Trud Ofiarny
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy" (1930)
- Dyplom Jubileuszowy za długoletnią pracę w Służbie Zdrowia (1957)
Galeria
Aniela (stoi) z rodzicami i bratem Romanem. Warszawa, ok. 1902 r.
Odznaka "Za Trud Ofiarny"
Śluby zakonne spisane odręcznie przez Anielę
Rodzina Makarewiczów. U góry od lewej: Jadwiga, Stanisława, Helena. Siedzą: Piotr Makarewicz (ojciec), Aniela
Z rodzeństwem. Od lewej: Stanisława, Aniela, Bronisław, Jadwiga (ok. 1938 r.)
Przed domem z rodziną. Pierwsza z lewej Aniela (1960 r.)
Przy choince z rodziną. Od lewej: siostra Helena, Franciszka Trzcińska, Mieczysław Trzciński, Aniela (1960 r.)
Oprac. Danuta Trzcińska i Piotr Pisera
Przypisy
- ↑ Ochotnicza Legia Kobiet - polska ochotnicza organizacja wojskowa utworzona we Lwowie w 1918 r. przez kobiety, pragnące walczyć o niepodległość Polski.
- ↑ Odznaka ustanowiona prawdopodobnie w 1920 r. Najważniejszym kryterium jej przyznania była 6-miesięczna służba w Ochotniczej Legii Kobiet.
- ↑ Markert Z., Odznaka Za Trud Ofiarny, Przegląd Historyczno-Wojskowy 2015, 16(67)/4 (254), s. 141-168 [dostęp 27.09.2018] A. Makarewiczówna jest wymieniona na s. 17, poz. w tabeli 135.
- ↑ Medal przyznawany wojskowym i cywilom, którzy od 1 listopada 1918 do 18 marca 1921 byli czynnymi żołnierzami, zostali ranni lub polegli. [1]
- ↑ Obecnie Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej w Laskach.
- ↑ Garlicki A., Józef Piłsudski 1867-1935. Warszawa 1988, s. 699.
- ↑ Diariusz (pamiętnik) znajduje się w zbiorach Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku.
