Jeziorski Wawrzyniec: Różnice pomiędzy wersjami
(poprawiono rok chrztu z 1941 na 1841) |
m (→Egzekucja) |
||
(Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | '''Wawrzyniec Andrzej Jeziorski-Stefański''' (ur. 27 lipca 1841 r. w Ozorkowie | + | '''Wawrzyniec Andrzej Jeziorski-Stefański''' (ur. 27 lipca 1841 r. w Ozorkowie, zm. 10 lutego 1864 r. w Ozorkowie) - żandarm narodowy powstania styczniowego. |
== Biografia == | == Biografia == | ||
[[Plik:Wawrzyniec Jeziorski, szkice Aleksego Matczaka.jpg|mały|prawo|Wawrzyniec Jeziorski, szkice Aleksego Matczaka]] | [[Plik:Wawrzyniec Jeziorski, szkice Aleksego Matczaka.jpg|mały|prawo|Wawrzyniec Jeziorski, szkice Aleksego Matczaka]] | ||
− | Wawrzyniec Jeziorski był synem Wawrzyńca Jeziorskiego i Ewy Sobkówny. Ochrzczony został 1 sierpnia 1841 | + | Wawrzyniec Jeziorski był synem Wawrzyńca Jeziorskiego i Ewy Sobkówny. Ochrzczony został 1 sierpnia 1841 r. w kościele pw. św. Józefa w [[Ozorków|Ozorkowie]]. Po śmierci ojca jego matka wyszła ponownie za mąż za Pawła Stefańskiego. Wawrzyniec w wieku 17 lat rozpoczął naukę zawodu. Dnia 4 czerwca 1858 r. został oficjalnie wpisany do księgi terminatorów Cechu Szewskiego<ref>Księga do zapisu uczniów cechu szewskiego w Ozorkowie z lat 1848-1907. W zbiorach Izby Historii Miasta Ozorkowa.</ref>. Jego mistrzem został Stanisław Nitecki. Nauka miała trwać 4 lata i 3 miesiące. Przed wybuchem powstania styczniowego w 1862 r. zawarł związek małżeński z [[Jeziorska Marianna|Marianną Stefańską]]<ref>Wawrzyniec Jeziorski najprawdopodobniej zaczął się posługiwać nazwiskiem żony w czasie powstania, aby zmylić władze carskie.</ref>, córką ojczyma. W 1864 r. urodził mu się syn, który przeżywszy 5 tygodni, zmarł, tuż przed straceniem Wawrzyńca Jeziorskiego. |
− | Po wybuchu powstania | + | Po wybuchu powstania 22 stycznia 1863 r. Wawrzyniec wstąpił w szeregi powstańców i został wyznaczony na żandarma narodowego. Po przegranej bitwie pod Dalikowem, wzmogły się represje carskie. Prawdopodobnie na skutek donosu, Wawrzyniec został pojmany i osadzony w więzieniu w Łęczycy. Tam też odbyła się rozprawa wojskowego sądu carskiego, który skazał go na karę śmierci. Wawrzyniec Jeziorski został przewieziony do Ozorkowa celem wykonania egzekucji. |
== Egzekucja == | == Egzekucja == | ||
Linia 10: | Linia 10: | ||
[[Plik:Paweł Jaszczak, Egzekucja.jpg|mały|prawo|Egzekucja. Paweł Jaszczak, olej]] | [[Plik:Paweł Jaszczak, Egzekucja.jpg|mały|prawo|Egzekucja. Paweł Jaszczak, olej]] | ||
[[Plik:Aleksy Matczak, Egzekucja.jpg|mały|prawo|Egzekucja. Aleksy Matczak, olej]] | [[Plik:Aleksy Matczak, Egzekucja.jpg|mały|prawo|Egzekucja. Aleksy Matczak, olej]] | ||
− | Dnia 10 lutego 1864 | + | Dnia 10 lutego 1864 r. o godz. 11.00 Wawrzyniec Jeziorski został wyprowadzony z aresztu przy ul. Browarnej (dzisiejsza Wigury 1). W asyście piechoty i Kozaków, kondukt podążył ul. Zajączka (dzisiejsza Listopadowa) w stronę Rynku. Po drodze, w tłumie, Wawrzyniec zobaczył swoją żonę Mariannę, która pokazała mu martwego syna. W południe Wawrzyniec stanął przed szubienicą, a prokurator sądowy odczytał wyrok. Według przekazu, Wawrzyniec Jeziorski zdążył jeszcze ściągnąć biały szal i rzucić go w tłum<ref>Strzępki podartego przez ludzi szala przez całe lata służyły ozorkowianom jako zakładki w modlitewnikach.</ref>. Następnie kat założył mu sznur na szyję. Po chwili nastąpiła egzekucja. Po stwierdzeniu przez lekarza wojskowego, że skazaniec nie żyje, ciało Wawrzyńca złożono na wozie i pod eskortą Kozaków wywieziono ul. Kościelną na pobliskie pola – Błonie (rejon między dzisiejszą ul. Słowackiego a ul. Kościelną), tam zostało prawdopodobnie pogrzebane. Zgromadzeni mieszkańcy, którzy byli obecni przy egzekucji, zostali przetrzymani na placu przez kilka godzin przez wojsko carskie, w tym samym czasie konnica kozacka zatarła ślady po pochówku Wawrzyńca Jeziorskiego<ref>Górny P. A., Dzień 10 lutego 1864 roku, Wiadomości Ozorkowskie nr 2 (189), luty 2007, s. 10.</ref>. |
== Współcześnie == | == Współcześnie == | ||
Linia 16: | Linia 16: | ||
Zdarzenie to zostało upamiętnione tablicą memoriałową na ścianie kamienicy przy Rynku (obecnie Plac Jana Pawła II nr 17, obok wejścia do siedziby [[PTTK|PTTK]]). | Zdarzenie to zostało upamiętnione tablicą memoriałową na ścianie kamienicy przy Rynku (obecnie Plac Jana Pawła II nr 17, obok wejścia do siedziby [[PTTK|PTTK]]). | ||
+ | ''<small>Oprac. '''Szymon Bajor'''</small>'' | ||
== Przypisy == | == Przypisy == | ||
Aktualna wersja na dzień 09:25, 25 lut 2016
Wawrzyniec Andrzej Jeziorski-Stefański (ur. 27 lipca 1841 r. w Ozorkowie, zm. 10 lutego 1864 r. w Ozorkowie) - żandarm narodowy powstania styczniowego.
Spis treści
Biografia
Wawrzyniec Jeziorski był synem Wawrzyńca Jeziorskiego i Ewy Sobkówny. Ochrzczony został 1 sierpnia 1841 r. w kościele pw. św. Józefa w Ozorkowie. Po śmierci ojca jego matka wyszła ponownie za mąż za Pawła Stefańskiego. Wawrzyniec w wieku 17 lat rozpoczął naukę zawodu. Dnia 4 czerwca 1858 r. został oficjalnie wpisany do księgi terminatorów Cechu Szewskiego[1]. Jego mistrzem został Stanisław Nitecki. Nauka miała trwać 4 lata i 3 miesiące. Przed wybuchem powstania styczniowego w 1862 r. zawarł związek małżeński z Marianną Stefańską[2], córką ojczyma. W 1864 r. urodził mu się syn, który przeżywszy 5 tygodni, zmarł, tuż przed straceniem Wawrzyńca Jeziorskiego. Po wybuchu powstania 22 stycznia 1863 r. Wawrzyniec wstąpił w szeregi powstańców i został wyznaczony na żandarma narodowego. Po przegranej bitwie pod Dalikowem, wzmogły się represje carskie. Prawdopodobnie na skutek donosu, Wawrzyniec został pojmany i osadzony w więzieniu w Łęczycy. Tam też odbyła się rozprawa wojskowego sądu carskiego, który skazał go na karę śmierci. Wawrzyniec Jeziorski został przewieziony do Ozorkowa celem wykonania egzekucji.
Egzekucja
Dnia 10 lutego 1864 r. o godz. 11.00 Wawrzyniec Jeziorski został wyprowadzony z aresztu przy ul. Browarnej (dzisiejsza Wigury 1). W asyście piechoty i Kozaków, kondukt podążył ul. Zajączka (dzisiejsza Listopadowa) w stronę Rynku. Po drodze, w tłumie, Wawrzyniec zobaczył swoją żonę Mariannę, która pokazała mu martwego syna. W południe Wawrzyniec stanął przed szubienicą, a prokurator sądowy odczytał wyrok. Według przekazu, Wawrzyniec Jeziorski zdążył jeszcze ściągnąć biały szal i rzucić go w tłum[3]. Następnie kat założył mu sznur na szyję. Po chwili nastąpiła egzekucja. Po stwierdzeniu przez lekarza wojskowego, że skazaniec nie żyje, ciało Wawrzyńca złożono na wozie i pod eskortą Kozaków wywieziono ul. Kościelną na pobliskie pola – Błonie (rejon między dzisiejszą ul. Słowackiego a ul. Kościelną), tam zostało prawdopodobnie pogrzebane. Zgromadzeni mieszkańcy, którzy byli obecni przy egzekucji, zostali przetrzymani na placu przez kilka godzin przez wojsko carskie, w tym samym czasie konnica kozacka zatarła ślady po pochówku Wawrzyńca Jeziorskiego[4].
Współcześnie
Zdarzenie to zostało upamiętnione tablicą memoriałową na ścianie kamienicy przy Rynku (obecnie Plac Jana Pawła II nr 17, obok wejścia do siedziby PTTK).
Oprac. Szymon Bajor
Przypisy
- ↑ Księga do zapisu uczniów cechu szewskiego w Ozorkowie z lat 1848-1907. W zbiorach Izby Historii Miasta Ozorkowa.
- ↑ Wawrzyniec Jeziorski najprawdopodobniej zaczął się posługiwać nazwiskiem żony w czasie powstania, aby zmylić władze carskie.
- ↑ Strzępki podartego przez ludzi szala przez całe lata służyły ozorkowianom jako zakładki w modlitewnikach.
- ↑ Górny P. A., Dzień 10 lutego 1864 roku, Wiadomości Ozorkowskie nr 2 (189), luty 2007, s. 10.