Eborowicz Włodzimierz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Ozopedia - internetowa Encyklopedia miasta i gminy Ozorków
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
m
Linia 11: Linia 11:
 
Podczas I wojny światowej działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny, które funkcjonowało na terenie Cesarstwa Rosyjskiego. Po rewolucji październikowej w 1917 r. nawiązał współpracę z polskimi formacjami wojskowymi. Trafił jednak do sowieckiego więzienia. W 1920 r. związał się z Obywatelskim Komitetem Obrony Państwa i stronnictwem obywatelskim na terenie województwa łódzkiego. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Następnie został mianowany kierownikiem referatu włókienniczego Biura Surowców Ministerstwa Przemysłu i Handlu.  
 
Podczas I wojny światowej działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny, które funkcjonowało na terenie Cesarstwa Rosyjskiego. Po rewolucji październikowej w 1917 r. nawiązał współpracę z polskimi formacjami wojskowymi. Trafił jednak do sowieckiego więzienia. W 1920 r. związał się z Obywatelskim Komitetem Obrony Państwa i stronnictwem obywatelskim na terenie województwa łódzkiego. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Następnie został mianowany kierownikiem referatu włókienniczego Biura Surowców Ministerstwa Przemysłu i Handlu.  
  
−
W latach 20. i 30. był bardzo aktywny zawodowo. Razem z Józefem Tulińskim, Konstantym Janaszem, [[Rosiński Wincenty|Wincentym Rosińskim]] i Leonem Barichowiczem był współwłaścicielem fabryki wódek "Mazowianka" w Ozorkowie, założonej w 1923 r. Jego związek z Ozorkowem to przede wszystkim pełnienie obowiązków dyrektora [[Towarzystwo Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni|Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni]]. Nie wiadomo w którym roku otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora naczelnego zakładów na Strzeblewie. Dostał mieszkanie służbowe przy ul. Łęczyckiej, naprzeciwko [[Pałace Schlösserów|pałacu Schlösserów]]. Stanowisko oddał [[Fogel Mayer|Majerowi Foglowi]] po dramatycznym strajku robotników w 1932 r. Podczas strajków był przeciwny układom z robotnikami. Zmuszał ich do rezygnacji poprzez odcięcie wody, prądu i ogrzewania czy izolowanie od rodziny, która chciała dostarczyć pożywienie.
+
W latach 20. i 30. był bardzo aktywny zawodowo. Razem z Józefem Tulińskim, Konstantym Janaszem, [[Rosiński Wincenty|Wincentym Rosińskim]] i Leonem Barichowiczem był współwłaścicielem fabryki wódek "Mazowianka" w Ozorkowie, założonej w 1923 r. Jego związek z Ozorkowem to przede wszystkim pełnienie obowiązków dyrektora [[Towarzystwo Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni|Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni]]. Nie wiadomo, w którym roku otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora naczelnego zakładów na Strzeblewie. Dostał mieszkanie służbowe przy ul. Łęczyckiej, naprzeciwko [[Pałace Schlösserów|pałacu Schlösserów]]. Stanowisko oddał [[Fogel Mayer|Majerowi Foglowi]] po dramatycznym strajku robotników w 1932 r. Podczas strajków był przeciwny układom z robotnikami. Zmuszał ich do rezygnacji poprzez odcięcie wody, prądu i ogrzewania czy izolowanie od rodziny, która chciała dostarczyć pożywienie.
  
 
Pomimo rezygnacji ze stanowiska nadal należał do rady nadzorczej Towarzystwa. Ponadto, zasiadał w zarządzie Śląskiej Hurtowni Włókienniczej i Towarzystwa Akcyjnego Kaliskiej Manufaktury Pluszu i Aksamitu w Kaliszu, był dyrektorem Widzewskiej Manufaktury w Łodzi<ref>Upadłość ogłoszono w 1937 r.</ref> i udziałowcem Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego „Kotonina” w Ozorkowie. Jednocześnie był członkiem Zrzeszenia Producentów Przędzy Bawełnianej w Łodzi, Polskiego Towarzystwa Chemików-Kolorystów i sędzią handlowym przy Sądzie Okręgowym w Łodzi<ref>Na mocy decyzji Ministra Sprawiedliwości z dn. 25 września 1931 r.</ref>.
 
Pomimo rezygnacji ze stanowiska nadal należał do rady nadzorczej Towarzystwa. Ponadto, zasiadał w zarządzie Śląskiej Hurtowni Włókienniczej i Towarzystwa Akcyjnego Kaliskiej Manufaktury Pluszu i Aksamitu w Kaliszu, był dyrektorem Widzewskiej Manufaktury w Łodzi<ref>Upadłość ogłoszono w 1937 r.</ref> i udziałowcem Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego „Kotonina” w Ozorkowie. Jednocześnie był członkiem Zrzeszenia Producentów Przędzy Bawełnianej w Łodzi, Polskiego Towarzystwa Chemików-Kolorystów i sędzią handlowym przy Sądzie Okręgowym w Łodzi<ref>Na mocy decyzji Ministra Sprawiedliwości z dn. 25 września 1931 r.</ref>.

Wersja z 14:50, 19 lip 2016

<accesscontrol>Redakcja</accesscontrol>

Zdjęcie Włodzimierza Eborowicza w dodatku Łódź w Ilustracji z 1935 r.[1].

Włodzimierz Adam Eborowicz (ur. 12 grudnia 1883 r. w Tomaszowie Mazowieckim, zm. ok. 6 lipca 1945 r. w Łodzi) – inżynier-chemik, przemysłowiec, dyrektor Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni, działacz społeczny i patriotyczny.

Biografia

Był synem Juliana i Joanny z d. Bieske. Ukończył Szkołę Realną w Warszawie, a następnie Politechnikę Warszawską (1903 r.) i Wyższą Szkołę Chemiczną w Miluzie (1905 r.). W 1906 r. był współzałożycielem Narodowego Związku Robotniczego, należał bowiem do łódzkiego Koła Miejskiego Towarzystwa Oświaty Narodowej. Doświadczenie zawodowe zdobywał w Austrii i Rosji: w Hard nad Jeziorem Bodeńskim (od 1908 r.), w Iwanowo-Wozniesieńsku (fabryka Kuwajewa, ok. 1913-1914), Włodzimierzu i Kostromie.

Żona Jadwiga Eborowicz. Łódź w Ilustracji z 1935 r.[2].

8 stycznia 1910 r.[3] zawarł związek małżeński z Jadwigą z d. Rosicką (ur. 1882), popularną w Łodzi działaczką i filantropką, z którą miał prawdopodobnie dwie córki - w 1920 r. urodziła się Helena.

Podczas I wojny światowej działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny, które funkcjonowało na terenie Cesarstwa Rosyjskiego. Po rewolucji październikowej w 1917 r. nawiązał współpracę z polskimi formacjami wojskowymi. Trafił jednak do sowieckiego więzienia. W 1920 r. związał się z Obywatelskim Komitetem Obrony Państwa i stronnictwem obywatelskim na terenie województwa łódzkiego. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Następnie został mianowany kierownikiem referatu włókienniczego Biura Surowców Ministerstwa Przemysłu i Handlu.

W latach 20. i 30. był bardzo aktywny zawodowo. Razem z Józefem Tulińskim, Konstantym Janaszem, Wincentym Rosińskim i Leonem Barichowiczem był współwłaścicielem fabryki wódek "Mazowianka" w Ozorkowie, założonej w 1923 r. Jego związek z Ozorkowem to przede wszystkim pełnienie obowiązków dyrektora Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni. Nie wiadomo, w którym roku otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora naczelnego zakładów na Strzeblewie. Dostał mieszkanie służbowe przy ul. Łęczyckiej, naprzeciwko pałacu Schlösserów. Stanowisko oddał Majerowi Foglowi po dramatycznym strajku robotników w 1932 r. Podczas strajków był przeciwny układom z robotnikami. Zmuszał ich do rezygnacji poprzez odcięcie wody, prądu i ogrzewania czy izolowanie od rodziny, która chciała dostarczyć pożywienie.

Pomimo rezygnacji ze stanowiska nadal należał do rady nadzorczej Towarzystwa. Ponadto, zasiadał w zarządzie Śląskiej Hurtowni Włókienniczej i Towarzystwa Akcyjnego Kaliskiej Manufaktury Pluszu i Aksamitu w Kaliszu, był dyrektorem Widzewskiej Manufaktury w Łodzi[4] i udziałowcem Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego „Kotonina” w Ozorkowie. Jednocześnie był członkiem Zrzeszenia Producentów Przędzy Bawełnianej w Łodzi, Polskiego Towarzystwa Chemików-Kolorystów i sędzią handlowym przy Sądzie Okręgowym w Łodzi[5].

Udzielał się także społecznie. Był członkiem zarządu tymczasowego Komitetu Społecznego Radiofonizacji Kraju (1937 r.), przewodniczącym Sekcji Obrony Morskiej, prezesem Wojewódzkiego Komitetu Pomocy Dzieciom i Młodzieży oraz wiceprezesem Domu Matki i Dziecka. Pełnił obowiązki wiceprezesa Obozu Zjednoczenia Narodowego Łódź-miasto. Oprócz tego w prasie pojawiały się artykuły z dziedziny przemysłu włókienniczego jego autorstwa (m.in.: Gazeta Handlowa, Kurier Polski, Kurier Poranny, Kurier Łódzki, Republika, Przegląd Lniarski). Przed wojną mieszkał w Łodzi przy ul. Przejazd 36. Dla łodzian był "cenionym obywatelem, znanym i zasłużonym na polu przemysłowym i społecznym Łodzi"[6]. Był człowiekiem o poglądach narodowościowych, bardzo religijnym. Wspomógł finansowo budowę kościoła na Bugaju i ufundował stojącą obok niego figurę Matki Boskiej Łaskawej.

Gdy wybuchła II wojna światowa, próbował utworzyć w Ozorkowie podziemną organizację „Służba Zwycięstwu Polski”. Wkrótce, jesienią 1939 r., został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu KL Mauthausen. Przeżył pobyt w obozie koncentracyjnym, ale podupadł na zdrowiu. Jego rodzina również stała się ofiarami represji. Żona Jadwiga i córka Helena były więźniarkami obozu KL Ravensbrück[7]. Obie wróciły do Polski 17 grudnia 1945 r. statkiem Kastelholm. Włodzimierz zamieszkał w Łodzi, gdzie prawdopodobnie zmarł, nie doczekawszy spotkania z rodziną.

Odznaczenia

  • Krzyż Niepodległości (1932)
  • Wielka Gwiazda Śląska

Bibliografia

  1. "Dziennik Łódzki", nr 183, 1946.
  2. "Dziennik Łódzki", nr 26, 1931.
  3. "Echo", nr 144, 1936.
  4. Górny P. A., Przemysł starszy od miasta, Ozorków 2014.
  5. "Ilustrowana Republika", nr 322, 1934.
  6. "Ilustrowana Republika", nr 130, 1937.
  7. "Informator chemika kolorysty", nr 24, Łódź 2014.
  8. Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania, pod red. S. Łozy, Warszawa 1939.
  9. "Łódzki Dziennik Wojewódzki", nr 21, 1950.
  10. "Łódź w Ilustracji", nr 2, 1935.
  11. "Łódź w Ilustracji", nr 28, 1936.
  12. "Orędownik", nr 168, 1938.
  13. "Przemysł Chemiczny", nr 3-4, R. 16, 1932.
  14. Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu, Warszawa 1936, 1938.
  15. Wolsza T., Towarzystwa Oświaty Narodowej (1899-1905), [w:] "Kwartalnik Historyczny", nr 2, R. 94, Warszawa 1987.


Oprac. Marianna Różalska

Przypisy

  1. ↑ Skorowidz osobowy oprac. W. Źródlak
  2. ↑ Skorowidz osobowy oprac. W. Źródlak
  3. ↑ Data niepotwierdzona.
  4. ↑ Upadłość ogłoszono w 1937 r.
  5. ↑ Na mocy decyzji Ministra Sprawiedliwości z dn. 25 września 1931 r.
  6. ↑ Łódź w Ilustracji, nr 2, Łódź 1935, s. 2.
  7. ↑ Jadwiga Eborowicz figuruje na stanie obozu z dn. 5 maja 1944 r., nr więźnia 37982. Helena Eborowicz figuruje na stanie obozu z dn. 1 września 1944 r., nr więźnia 62344.
Źródło: „https://ozopedia.org/index.php?title=Eborowicz_Włodzimierz&oldid=5376”