822
edycje
Zmiany
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
m
Oprac[[Plik:Włodzimierz_Eborowicz.png|220px|thumb|right|Zdjęcie Włodzimierza Eborowicza w dodatku ''Łódź w Ilustracji'' z 1935 r.<ref>[http://lodz.wilustracji.kowner.pl/skorowidz_osobowy.html Skorowidz osobowy oprac. W. Źródlak]</ref>.]]'''Włodzimierz Adam Eborowicz''' (ur. 12 grudnia 1883 r. w Tomaszowie Mazowieckim, zm. ok. 6 lipca 1945 r. w Łodzi) – inżynier-chemik, przemysłowiec, dyrektor Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni, syndyk, działacz "Ozonu", działacz społeczny i patriotyczny. Marianna Różalska
uzupełnienie
==Biografia==Był synem Juliana i Joanny z d. Bieske. Ukończył Szkołę Realną w Warszawie, a następnie Politechnikę Warszawską (1903 r.) i Wyższą Szkołę Chemiczną w Miluzie (1905 r.). W 1906 r. był współzałożycielem Narodowego Związku Robotniczego, należał bowiem do łódzkiego Koła Miejskiego Towarzystwa Oświaty Narodowej. Doświadczenie zawodowe zdobywał w Austrii i Rosji: w Hard nad Jeziorem Bodeńskim (od 1908 r.), w Iwanowo-Wozniesieńsku (fabryka Kuwajewa, ok. 1913-1914), Włodzimierzu i Kostromie. [[Plik:Jadwiga_Eborowicz.png|220px|thumb|left|Żona Jadwiga Eborowicz. ''Łódź w Ilustracji'' z 1935 r.<ref>[http://lodz.wilustracji.kowner.pl/skorowidz_osobowy.html Skorowidz osobowy oprac. W. Źródlak]</ref>.]]8 stycznia 1910 r.<ref>Data niepotwierdzona.</ref> zawarł związek małżeński z Jadwigą z d. Rosicką (ur. 1882), popularną w Łodzi działaczką i filantropką, z którą miał prawdopodobnie dwie córki - w 1920 r. urodziła się Helena. Podczas I wojny światowej działał w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny, które funkcjonowało na terenie Cesarstwa Rosyjskiego. Po rewolucji październikowej w 1917 r. nawiązał współpracę z polskimi formacjami wojskowymi. Trafił jednak do sowieckiego więzienia. W 1920 r. związał się z Obywatelskim Komitetem Obrony Państwa i stronnictwem obywatelskim na terenie województwa łódzkiego. Uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Następnie został mianowany kierownikiem referatu włókienniczego Biura Surowców Ministerstwa Przemysłu i Handlu. W latach 20. i 30. był bardzo aktywny zawodowo. Razem z Józefem Tulińskim, Konstantym Janaszem, [[Rosiński Wincenty|Wincentym Rosińskim]] i Leonem Barichowiczem był współwłaścicielem fabryki wódek "Mazowianka" w Ozorkowie, założonej w 1923 r. Jego związek z Ozorkowem to przede wszystkim pełnienie obowiązków dyrektora [[Towarzystwo Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni|Towarzystwa Schlösserowskiej Przędzalni Bawełny i Tkalni]]. Nie wiadomo, w którym roku otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora naczelnego zakładów na Strzeblewie. Dostał mieszkanie służbowe przy ul. Łęczyckiej, naprzeciwko [[Pałace Schlösserów|pałacu Schlösserów]]. Odszedł w wyniku dramatycznego strajku robotników w 1932 r. (był przeciwny układom z robotnikami). Pomimo rezygnacji ze stanowiska nadal należał do rady nadzorczej Towarzystwa. Został syndykiem masy upadłości Manufaktury Schlösserowskiej. Ponadto, zasiadał w zarządzie Śląskiej Hurtowni Włókienniczej i Towarzystwa Akcyjnego Kaliskiej Manufaktury Pluszu i Aksamitu w Kaliszu, był dyrektorem Widzewskiej Manufaktury w Łodzi (oraz syndykiem jej masy upadłościowej) i udziałowcem Towarzystwa Przemysłowo-Handlowego „Kotonina” w Ozorkowie. Jednocześnie był członkiem Zrzeszenia Producentów Przędzy Bawełnianej w Łodzi, Polskiego Towarzystwa Chemików-Kolorystów i sędzią handlowym przy Sądzie Okręgowym w Łodzi<ref>Na mocy decyzji Ministra Sprawiedliwości z dn. 25 września 1931 r.</ref>. Udzielał się także społecznie. Był członkiem zarządu tymczasowego Komitetu Społecznego Radiofonizacji Kraju (1937 r.), przewodniczącym Sekcji Obrony Morskiej, prezesem Wojewódzkiego Komitetu Pomocy Dzieciom i Młodzieży oraz wiceprezesem Domu Matki i Dziecka. Pełnił obowiązki wiceprezesa Obozu Zjednoczenia Narodowego ("Ozon") Łódź-miasto. Był członkiem Rotary Club w Łodzi. Oprócz tego w prasie pojawiały się artykuły z dziedziny przemysłu włókienniczego jego autorstwa (m.in.: Gazeta Handlowa, Kurier Polski, Kurier Poranny, Kurier Łódzki, Republika, Przegląd Lniarski). Przed wojną mieszkał w Łodzi przy ul. Przejazd 36. Dla łodzian był "cenionym obywatelem, znanym i zasłużonym na polu przemysłowym i społecznym Łodzi"<ref>''Łódź w Ilustracji'', nr 2, Łódź 1935, s. 2.</ref>. Był człowiekiem o poglądach narodowościowych, bardzo religijnym. Wspomógł finansowo budowę kościoła na Bugaju i ufundował stojącą obok niego figurę Matki Boskiej Łaskawej. Gdy wybuchła II wojna światowa, próbował utworzyć w Ozorkowie podziemną organizację „Służba Zwycięstwu Polski”. Wkrótce, jesienią 1939 r., został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu KL Mauthausen. Przeżył pobyt w obozie koncentracyjnym, ale podupadł na zdrowiu. Jego rodzina również stała się ofiarami represji. Żona Jadwiga i córka Helena były więźniarkami obozu KL Ravensbrück<ref>Jadwiga Eborowicz figuruje na stanie obozu z dn. 5 maja 1944 r., nr więźnia 37982. Helena Eborowicz figuruje na stanie obozu z dn. 1 września 1944 r., nr więźnia 62344.</ref>. Obie wróciły do Polski 17 grudnia 1945 r. statkiem Kastelholm. Włodzimierz zamieszkał w Łodzi, gdzie prawdopodobnie zmarł, nie doczekawszy spotkania z rodziną. ==Odznaczenia==* Krzyż Niepodległości (1932)* Wielka Gwiazda Śląska ==Bibliografia==# "Dziennik Łódzki", nr 26/1931, nr 183/1946.# "Echo", nr 144/1936.# Górny P. A., ''Przemysł starszy od miasta'', Ozorków 2014.# "Ilustrowana Republika", nr 322/1934, nr 130/1937.# "Informator chemika kolorysty", nr 24, Łódź 2014.# ''Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania'', pod red. S. Łozy, Warszawa 1939.# "Łódzki Dziennik Wojewódzki", nr 21/1950.# "Łódź w Ilustracji", nr 2/1935, nr 28/1936.# "Orędownik", nr 168/1938.# "Przemysł Chemiczny", nr 3-4, R. 16, 1932.# ''Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu'', Warszawa 1936-1938.# Wolsza T., ''Towarzystwa Oświaty Narodowej (1899-1905)'', [w:] "Kwartalnik Historyczny", nr 2, R. 94, Warszawa 1987. ''<small>Oprac. '''[[Użytkownik:Marianna Różalska|Marianna Różalska]]'''</small>'' ==Przypisy==[[Kategoria:Encyklopedia]][[Kategoria:Hasła w przygotowaniuLudzie]]
