Cech rzeźniczo-wędliniarski

Z Ozopedia - internetowa Encyklopedia miasta i gminy Ozorków
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Członkowie cechu, l. 30. XX w.

Cech rzeźniczo-wędliniarski w Ozorkowie powstał 16 sierpnia 1831 r. Asesorem cechu w l. 1889–1912 był burmistrz Aleksander Dobraczyński. W l. 1919–1922 funkcję tę pełnili kolejni burmistrzowie, m.in. Tadeusz Skarżyński. Od 1922 r. do wprowadzenia Ustaw Rzemieślniczych w 1929 r. asesorem był burmistrz Wacław Kropp, który prowadził wszystkie tutejsze cechy.

Cech miał swoją siedzibę przy ul. Zgierskiej 3. Prowadził Kasę asekuracyjną od trychin, Kasę Samopomocy, Kasę regulacji podatków: dochodowego i obrotowego oraz Kasę Cechową.

Do 1928 r. starszym cechu był Józef Maciejewski. Z jego inicjatywy 4 października 1919 r. zawiązana została na terenie Ozorkowa Resursa Rzemieślnicza, która mieściła się przy rynku głównym. Kierował nią jako przewodniczący. W 1935 r. zmieniono nazwę na "Związek Rzemieślników Chrześcijan w Ozorkowie", a prezesem został Stanisław Bartczak.

W 1931 r. w Ozorkowie odbył się XI Zjazd Cechów rzeźniczo-wędliniarskich woj. łódzkiego, obchodzono bowiem 100-lecie istnienia cechu ozorkowskiego. Wówczas liczył on 33 członków. Starszym cechu był Władysław Dąbrowski, a podstarszymi – Franciszek Kędzierski i Karol Pass. W ośmioosobowej Komisji Gospodarczej Zjazdu znaleźli się skarbnik Franciszek Kędzierski oraz członkowie zarządu: Bronisław Bartczak, Feliks Szoszkiewicz, Franciszek Mokwiński, Gustaw Cyppel, Kazimierz Brauze.

Bibliografia

  1. "Gazeta Handlowa", 1931, nr 186.

Oprac. Marianna Różalska