Marcinów Eugeniusz: Różnice pomiędzy wersjami
(Zmiana kategorii) |
m |
||
(Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
+ | [[Plik:Marcinow 001.jpg|250px|thumb|prawo|Eugeniusz Marcinów]] | ||
+ | '''Eugeniusz Jerzy Marcinów''' (ur. 1 czerwca 1934 r. w Jamielnie, zm. 26 maja 2000 r. w Ozorkowie), wieloletni nauczyciel historii i wychowania fizycznego, trener siatkówki. | ||
+ | ==Biografia== | ||
+ | Urodził się jako syn Antoniego i Marii zd. Czerwonka w Jamielnie, na terenie byłego ZSRR (dziś Ukraina) w rodzinie chłopskiej. W 1944 r. wraz z rodziną został przesiedlony do woj. rzeszowskiego. Po wyzwoleniu rodzina osiedliła się w powiecie łęczyckim. W 1952 r. ukończył Liceum Pedagogiczne w Łęczycy. W tym też roku na mocy nakazu pracy<ref>Przymus pracy wprowadzany przez władzę w krajach rządzonych przez partie komunistyczne. Miał on na celu zwiększenie rozwoju gospodarczego kraju, zlikwidowanie bezrobocia oraz zwiększenie poparcia dla władzy. Nakaz pracy miał bezpośredni związek z likwidacją klas społecznych. Kolejnym celem nakazów pracy (wśród nauczycieli) była likwidacja gwar i języków mniejszości. W tym celu ściągano nauczycieli z innych rejonów Polski.</ref> został zatrudniony w Zakładzie Poprawczym w Rościszowie w pow. dzierżoniowskim. W styczniu 1955 r. podjął pracę w Szkole Podstawowej nr 3 w Ozorkowie. W l. 1956-58 odbył zasadniczą służbę wojskową. Po wybudowaniu w 1958 r. Szkoły Podstawowej nr 5 przeniósł się do niej. W l. 1963-65 ukończył Studium Nauczycielskie (historia i wychowanie muzyczne). W l. 1974-78 odbył studia na AWF w Warszawie. | ||
+ | W swojej karierze zawodowej wychował wiele pokoleń ozorkowskich sportowców, siatkarek i siatkarzy, lekkoatletek i lekkoatletów. Drużyny siatkarskie zarówno dziewcząt jak i chłopców trenowane przez niego, osiągały sukcesy w zawodach powiatowych, wojewódzkich i ogólnopolskich. W 1971 r. w finałach Mistrzostw Polski w piłce siatkowej w Mielcu chłopcy uplasowali się w ścisłej czołówce, podobnie jak i w 1973 r. w półfinałach Mistrzostw Polski. | ||
− | [[Kategoria: | + | Do czasu przejścia na emeryturę pracował w Szkole Podstawowej nr 5. Później jeszcze, już w niepełnym wymiarze godzin, w Szkole Podstawowej nr 2. Współpracował z MDK, prowadził zajęcia na basenie, drużyny siatkówki w ramach MKS, a także współpracował z klubem MKS Bzura Ozorków. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 26 maja 2000 r. Został pochowany na Starym cmentarzu w Ozorkowie. |
+ | ==Odznaczenia i nagrody== | ||
+ | *Laureat konkursu „Najlepszy nauczyciel-wychowawca” (1985) | ||
+ | *Laureat wojewódzkiego konkursu „Najlepszy nauczyciel-wychowawca młodzieży” (1986) | ||
+ | *Krzyż Kawalerski V klasy Polonia Restituta | ||
+ | *Złoty Krzyż Zasługi | ||
+ | *Nagroda Ministra Oświaty i Wychowania | ||
+ | |||
+ | ==Galeria== | ||
+ | <gallery> | ||
+ | Polonia-1600.jpg | ||
+ | Odznaka-1600.JPG | ||
+ | Marcinow grob.JPG | ||
+ | </gallery> | ||
+ | |||
+ | <small>'''''Oprac. Jolanta Kubiak, córka'''''</small> | ||
+ | |||
+ | ==Przypisy== | ||
+ | |||
+ | [[Kategoria:Encyklopedia]] | ||
+ | [[Kategoria:Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 15:08, 14 kwi 2017
Eugeniusz Jerzy Marcinów (ur. 1 czerwca 1934 r. w Jamielnie, zm. 26 maja 2000 r. w Ozorkowie), wieloletni nauczyciel historii i wychowania fizycznego, trener siatkówki.
Spis treści
Biografia
Urodził się jako syn Antoniego i Marii zd. Czerwonka w Jamielnie, na terenie byłego ZSRR (dziś Ukraina) w rodzinie chłopskiej. W 1944 r. wraz z rodziną został przesiedlony do woj. rzeszowskiego. Po wyzwoleniu rodzina osiedliła się w powiecie łęczyckim. W 1952 r. ukończył Liceum Pedagogiczne w Łęczycy. W tym też roku na mocy nakazu pracy[1] został zatrudniony w Zakładzie Poprawczym w Rościszowie w pow. dzierżoniowskim. W styczniu 1955 r. podjął pracę w Szkole Podstawowej nr 3 w Ozorkowie. W l. 1956-58 odbył zasadniczą służbę wojskową. Po wybudowaniu w 1958 r. Szkoły Podstawowej nr 5 przeniósł się do niej. W l. 1963-65 ukończył Studium Nauczycielskie (historia i wychowanie muzyczne). W l. 1974-78 odbył studia na AWF w Warszawie.
W swojej karierze zawodowej wychował wiele pokoleń ozorkowskich sportowców, siatkarek i siatkarzy, lekkoatletek i lekkoatletów. Drużyny siatkarskie zarówno dziewcząt jak i chłopców trenowane przez niego, osiągały sukcesy w zawodach powiatowych, wojewódzkich i ogólnopolskich. W 1971 r. w finałach Mistrzostw Polski w piłce siatkowej w Mielcu chłopcy uplasowali się w ścisłej czołówce, podobnie jak i w 1973 r. w półfinałach Mistrzostw Polski.
Do czasu przejścia na emeryturę pracował w Szkole Podstawowej nr 5. Później jeszcze, już w niepełnym wymiarze godzin, w Szkole Podstawowej nr 2. Współpracował z MDK, prowadził zajęcia na basenie, drużyny siatkówki w ramach MKS, a także współpracował z klubem MKS Bzura Ozorków. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 26 maja 2000 r. Został pochowany na Starym cmentarzu w Ozorkowie.
Odznaczenia i nagrody
- Laureat konkursu „Najlepszy nauczyciel-wychowawca” (1985)
- Laureat wojewódzkiego konkursu „Najlepszy nauczyciel-wychowawca młodzieży” (1986)
- Krzyż Kawalerski V klasy Polonia Restituta
- Złoty Krzyż Zasługi
- Nagroda Ministra Oświaty i Wychowania
Galeria
Przypisy
- ↑ Przymus pracy wprowadzany przez władzę w krajach rządzonych przez partie komunistyczne. Miał on na celu zwiększenie rozwoju gospodarczego kraju, zlikwidowanie bezrobocia oraz zwiększenie poparcia dla władzy. Nakaz pracy miał bezpośredni związek z likwidacją klas społecznych. Kolejnym celem nakazów pracy (wśród nauczycieli) była likwidacja gwar i języków mniejszości. W tym celu ściągano nauczycieli z innych rejonów Polski.